Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Ποιοι είναι οι πρώτοι απολυμένοι που επιστρέφουν στο Δημόσιο


Ποιοι είναι οι πρώτοι απολυμένοι που επιστρέφουν στο Δημόσιο – Κατρούγκαλος: Θα είναι από 2.500 έως 3.500




Μέσα σε έναν μήνα θα προχωρήσει στην επαναπρόσληψη  2.500 έως 3.500 δημοσίων υπάλληλων, που απομακρύνθηκαν από το Δημόσιο λόγω διαθεσιμότητας, ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής ΜεταρρύθμισηςΓιώργος Κατρούγκαλος.

Ο υπουργός, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στον ΣΚΑΪ, διευκρίνισε πως δεν πρόκειται για επαναπροσλήψεις, αλλά για την ανάκληση αντισυνταγματικών απολύσεων. Οι απολυμένοι προέρχονται από τις δεξαμενές των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των καθηγητών των ΕΠΑΛ από και κάποιες άλλες κατηγορίες.

Αναφορικά με το πού θα βρεθούν τα χρήματα προκειμένου να καλυφθεί το μισθολογικό κόστος, ο κ. Κατρούγκαλος απάντησε πως ο προϋπολογισμός ήδη προβλέπει 15.000 προσλήψεις στο Δημόσιο το 2015, και επομένως τα κονδύλια θα εξευρεθούν με την πραγματοποίηση λιγότερων νέων προσλήψεων.
Παρόλα αυτά, στους 2.500 με 3.500 υπαλλήλους που θα επιστρέψουν στις θέσεις τους δεν περιλαμβάνονται οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Ο κ. Κατρούγκαλος τόνισε πως και αυτοί θα επαναπροσληφθούν, όμως δεν είναι ζήτημα της δικής του αρμοδιότητας.


Αναδημοσίευση από το aftodioikisi.gr

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Δελτίο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ: Επίσκεψη Υποψήφιας Βουλευτίνας Β. Κατριβάνου στο Κέντρο Πρόληψης Καλλιθέας-Μοσχάτου-Ταύρου




23/1/2015


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέμα: Επίσκεψη Υπ. Βουλευτίνας Β. Κατριβάνου στο Κέντρο Πρόληψης Καλλιθέας-Μοσχάτου-Ταύρου


Συνάντηση με τις εργαζόμενες του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων Καλλιθέας-Μοσχάτου-Ταύρου και εκπροσώπους του πανελλαδικού Σωματείου των εργαζομένων πραγματοποίησε σήμερα η υποψήφια βουλευτίνα Β΄ Αθήνας, Βασιλική Κατριβάνου.


Οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι παρέθεσαν στοιχεία της ακούραστης δουλειάς που γίνεται στην κοινότητα, αναλύοντας και τα προβλήματα, τα οποία καθημερινά αντιμετωπίζουν με αφετηρία το θεσμικό καθεστώς των αστικών εταιρειών και δρουν ανασταλτικά στις προσπάθειες των εργαζομένων. 

Η Βασιλική Κατριβάνου δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ιδιαίτερη σημασία στο ζήτημα της αντιμετώπισης της εξάρτησης, γι’ αυτό και έχει συστήσει ειδική ομάδα εργασίας από το 2012, έχει επεξεργαστεί σχετικό πρόγραμμα δημοσιοποιημένο προς διαβούλευση και αναμένεται η δημοσιοποίηση νέου, ακόμη πιο εμπεριστατωμένου.

Στόχος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνδιαμόρφωση λύσεων με τους εργαζόμενους και τους αποδέκτες υπηρεσιών που αφορούν:

- την επίλυση του θεσμικού προβλήματος των Κέντρων Πρόληψης δια της μετεξέλιξής τους σε 13 αυτοδιοίκητα ΝΠΔΔ με ενεργή συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών

- την επίλυση οικονομικών, μισθολογικών και λειτουργικών ζητημάτων που έχουν προκύψει από τις προβληματικές επιλογές του ΟΚΑΝΑ.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η προτεραιότητα είναι η υποστήριξη των εργαζομένων σε ένα δημόσιο πλαίσιο υγείας, με κοινωνικές υπηρεσίες που έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο.


Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Άρθρο του προέδρου του Σωματείου για τις εκλογές: "Από την εξάρτηση στη δέσμευση"


Οι εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο λαϊκός παράγοντας 

Του Νίκου Λάιου*
Η πολιτική δραστηριότητα του τόπου, έχοντας περάσει από διαδοχικές προσαρμογές μετά το 2012, μοιάζει σήμερα κοινωνικά αποξενωμένη. Η ουσία των σκιρτημάτων, μαχών, ρήξεων, αλμάτων, που το εργατικό και λαϊκό κίνημα τόλμησε στην περίοδο 2010-2012 αναπροσδιορίζοντας το πολιτικό και τη σχέση του μ’ αυτό, έχει αποσπαστεί απ’ το φόντο της εκλογικής αναμέτρησης, που εξάλλου προέκυψε η ίδια κοινοβουλευτικά και όχι από μια καταλυτική λαϊκή κίνηση. Πόλωση μεταξύ δυο «μονομάχων», μιντιακές αψιμαχίες σε οικονομίστικους λαβυρίνθους, ανακύκλωση ενός ξιπασμένου και απαξιωμένου πολιτικού προσωπικού με ρεπορτάζ και εκλογικές συμπράξεις κατακλύζουν το κλείσιμο ενός κύκλου και αποκρύπτουν χαρακτηριστικά της μετάβασης στον επόμενο.
«Κανονικότητες» της οθόνης και αναταράξεις της πραγματικότητας
Δεν είναι ένα ουδέτερο κλείσιμο. Βρίσκει την Ελλάδα με 2.500.000 ανθρώπους στη φτώχεια, ενώ 559 πολυεκατομμυριούχοι κατέχουν περιουσία 76 δισ. ευρώ, ίση με το 45% του ΑΕΠ της χώρας. Το χτύπημα και η συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών, ακόμα και στη λιπόσαρκη αστική μορφή τους, έχει καταστεί κεντρικός όρος αυτής της αντίθεσης, σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα πανευρωπαϊκό καθεστώς έκτακτης ανάγκης αναπτύσσεται, με απαγόρευση διαδηλώσεων και συναθροίσεων στην Ισπανία και με τον στρατό στους δρόμους της Γαλλίας, σ’ ένα «πείραμα» σχεδόν χωρίς αντίλογο μετά την τρομοκρατική επίθεση από τους τζιχαντιστές, που γεννιούνται απ’ τα αποκαΐδια ισοπεδωτικών πολέμων και ρατσισμών. Ο πόλεμος ξαναχαράζει με κανόνια τα σύνορα και εντός της «ειρηνικής Ευρώπης», με αυτουργό την Ευρωπαϊκή Ένωση – όχι πολύ μακριά μας, στην Ουκρανία. Το Αιγαίο και η λεγόμενη Εγγύς Ανατολή έχουν καταστεί ρευστά πεδία γεωπολιτικών αναμετρήσεων με αβέβαιες εκβάσεις. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί από χώρα σε ταπεινωμένη αποικία χρέους, ξέφραγη στο βίαιο τοπίο των περιφερειακών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών σχέσεων επιβολής και εκμετάλλευσης. Οι ευρωκράτες, μηνύουν στους απανταχού υποτελείς πως στην όποια επόμενη κυβέρνηση, με το όποιο προγραμματικό σχέδιό της επιλεχτεί απ’ τον ελληνικό λαό, αυτοί παρέχουν μόνο το δικό τους πρόγραμμα ως δυνατή επιλογή.
Αλλά το κλείσιμο του κύκλου βρίσκει και τον ελληνικό λαό πλουσιότερο σε εμπειρίες αντίστασης, αναστοχασμού και αλληλεγγύης - παρακαταθήκες της σαρωτικής κίνησής του της περιόδου 2010-2012. Μέσα στο 2015 το κατεστημένο Βρυξελλών-Βερολίνου-Φραγκφούρτης έχει να αντιμετωπίσει εκλογές σε όλες τις χώρες του «απροσάρμοστου» νότου, με τον ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos ιδιαίτερα να κλονίζουν την «κανονικότητα» του να ζεις ζωσμένος από έναν οικονομικό ζουρλομανδύα. Η Ισλανδία ανακάμπτει μετά το «όχι» του λαού της στους διεθνείς τζογαδόρους και τους ντόπιους κρουπιέρηδες, αποσύρει το αίτημά της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ξανοίγεται στην Κίνα. Το Κομπάνι, μια συριακή κωμόπολη πολύ λιγότερο «λαμπερή» απ’ το Παρίσι, αυτοργανώνεται και, με τον ανεπιτήδευτο σεβασμό στη θρησκευτική και έμφυλη διαφορετικότητα των μελών της και με σύσσωμο τον λαό στα όπλα (όχι κάποιον έμμισθο στρατό), σηκώνει μπόι και διώχνει τους ισλαμοφασίστες. Σε μια σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής έχουν αναδειχτεί κυβερνήσεις αντίστασης στον ολοκληρωτισμό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τις οποίες, όταν χρειάζεται, οι λαοί ξαναφέρνουν με αγώνες σε ρότα προοδευτικών μετασχηματισμών. Οι οικονομίες BRIC (Βραζιλία-Ρωσία-Ινδία-Κίνα) ξεπερνούν φραγμούς κι απλώνουν τις διακλαδώσεις τους, βαθαίνοντας τις ρωγμές της παγκόσμιας μονοκρατορίας των ΗΠΑ, από όπου αναδύεται ένας κόσμος ασταθής και απρόβλεπτος μεν, πολυπολικός και με ποικίλες εναλλακτικές δε.
Αυτές οι ενδεικτικές αλλά υπαρκτές όψεις μιας πραγματικότητας πυκνής, αντιφατικής, εν κινήσει, θραυσματοποιούνται στις κυρίαρχες εκφορές του πολιτικού λόγου. Έτσι, αντί να εγγράφονται ως σύνθετο υπόβαθρο επιλογών του ελληνικού λαού, απομονώνονται, «παγώνουν», φορτίζονται ιδεολογικά και εξαπολύονται σαν οβίδες τρόμου ενάντιά του. Στόχος η πλήρης παράλυση του λαού, ο εγκλωβισμός του σε μια στενή και κοντή εκλογική ατραπό, που αφού οι ολιγαρχίες δεν μπόρεσαν να την αποφύγουν, τη ναρκοθετούν με λογιστικές ορολογίες και καταστροφολογικούς χρησμούς, ώστε να ελαχιστοποιήσουν αντίβαρα στο ξεδίπλωμα των σχεδιασμών τους. Από κάθε πλευρά του κατεστημένου, που ακούει τους τριγμούς κάτω απ’ τα πόδια του, το πρόσταγμα προς την υπόλοιπη κοινωνία είναι ένα: «Τα κεφάλια μέσα». Τα παραβάν των εκλογικών κέντρων ανανοηματοδοτούνται απ’ τη συστημική προπαγάνδα ως υγειονομικές ζώνες: μια επιδημία του «ως εδώ και μη παρέκει» απειλεί να ξεχυθεί από εκεί, πάνω στα οικονομικά κέντρα, το πολιτικό καθεστώς και το μιντιακό παρακράτος.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ φορέας ρήξεων και ανατροπών;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται λειψά ως κόμμα, αλλά ως πλατύ πολιτικό εγχείρημα συναρτημένο με την ενεργοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού, που διεκδίκησαν να θέσουν την ημερήσια πολιτική διάταξη στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, στην πραγματική κοινωνική ζωή. Η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 27% αποτυπώνει το αγκάλιασμα αυτής της βαθειάς κοινωνικής διεργασίας απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ – μια θεμελιώδης σχεσιακή παράμετρος, χωρίς τη στάθμιση της οποίας δεν υπάρχει σοβαρή απάντηση στο ερώτημα του μεσότιτλου. Τα πολιτικά και ιδεολογικά δυναμικά του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχούν μέχρι σήμερα στην εισβολή, παρουσία, οπισθοχώρηση, απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από το επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων, σε μια σχέση αλληλοκαθορισμού και ανατροφοδότησης.
Η αντιστοίχηση δεν λειτουργεί με αυτοματισμούς, χρειάζεται ανάλυση και κριτικάρισμα σε ορισμένους τρόπους της, ανάδειξη αδυναμιών και κενών της. Για τον σκοπό τούτου του άρθρου, μάς αρκεί μια πολύ πραχτική όψη της: οι εξελίξεις, ιδωμένες στο μεγάλο πλαίσιο και όχι στο στρεβλό προεκλογικό μικροκλίμα, θέτουν ψηλά τον πήχυ των αγώνων που έχουν μπροστά τους, ο λαός σαν κινητήρας και ο ΣΥΡΙΖΑ σαν όχημα, για να ξημερώσει μια διαφορετική μέρα. Η διετία από τις εκλογές του 2012 και δώθε σημαδεύεται από μια απόσυρση του λαϊκού παράγοντα και αντίστοιχο πισωδρόμισμα των υποθέσεών του, εκφρασμένο με νέα κουτσουρέματα της εθνικής ανεξαρτησίας, νέα διεύρυνση των ανισοτήτων, ένταση της αστυνομοκρατίας, αυταρχισμό στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς, ψαλίδισμα της πίστης ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε σε διαφορετική κατεύθυνση. Ο συστημισμός ανασυντάσσεται με απολειφάδια ενός χρεοκοπημένου σταρ σύστεμ (πολιτικού, δημοσιογραφικού, καλλιτεχνικού κλπ.) και πιέζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδιπλωθεί, να «συμμορφωθεί». Οι πλανητικοί μεγαπαίχτες έχουν δέσει σφιχτότερα τις παγίδες τους ομηρίας της χώρας και καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου. Οι ηγεσίες της υπόλοιπης ελλαδικής αριστεράς, δυστυχώς, αντί να συνταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μέτωπο κοινωνικού ξεβαλτώματος και ταξικής ανάτασης, καλούν τον λαό σε ένα αποτράβηγμα μετά τυμπανοκρουσιών, σε έναν παράλληλο ιδεολογικό κόσμο τόσο ασπρόμαυρο («ευρώ ή δραχμή», «εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης» κοκ.) όσο ακριβώς φορμαλιστικό, σχεδόν ευσεβιστικό.
Με δεδομένα τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα το μόνο υπαρκτό δυναμικό, που μπορεί αφ’ ενός να καταχτήσει την κυβερνητική εξουσία απ’ τις δυνάμεις οι οποίες ρήμαξαν τον λαό και τη χώρα μεταπολιτευτικά και έφτασαν να παραδώσουν τα κλειδιά της την τελευταία πενταετία˙ αφ’ ετέρου από τη θέση αυτή να πραγματώσει συγκρούσεις, ρήξεις, μετασχηματισμούς θετικούς για την κοινωνική πλειοψηφία, στον βαθμό που θα γαλβανίζεται σε μια μαχητική επανενεργοποίηση της τελευταίας. Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι, άρα, χρειαζούμενο σημείο μιας έμπρακτης λαϊκής πορείας ρήξεων και διεξόδου απ’ το ειδικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, και όχι ένα φαντασιακό υποκατάστατό της.

Αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό στο προσκήνιο
Στη συγκεκριμένη τροπή εξελίξεων της τελευταίας πενταετίας, οι εκλογές της 25ης Γενάρη είναι ευκαιρία για τον λαό να πάει μπροστά και όχι απλά να μην κάνει άλλο πίσω. Το διώξιμο της κυβέρνησης της εθνικής ταπείνωσης και της κοινωνικής καταστροφής, αν και ολότελα απαραίτητο, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από κυριακάτικη βόλτα, που κάπου στ’ αναμεταξύ της αναθέτουμε σ’ άλλους να «κάνουν το θαύμα». Πίσω απ’ την κυβέρνηση που πρέπει να φύγει, υπάρχουν παγιωμένα οικονομικά συμφέροντα, υπάρχει το κράτος-λάφυρο και το κράτος-προασπιστής των συμφερόντων, υπάρχει το πολιτικό σύστημα ως σύνολο δομών και διαδικασιών περιθωριοποίησης της λαϊκής βούλησης, υπάρχει μια δημόσια διοίκηση ταιριαστή στα προηγούμενα. Αυτά δεν θα φύγουν μαζί με την κυβέρνηση. Αυτά θα μείνουν και θα συγκρουστούν, ακριβώς για να μην φύγουν ή καν να συρρικνωθούν. Το ζήτημα είναι ποιος θα συγκρουστεί μαζί τους απ’ την άλλη πλευρά. Αρκεί ένας ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, έστω ριζοσπαστικό, αλλά με τον λαό «σπίτι του»;
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, για να πιάσει τόπο, οφείλει να είναι υπόθεση προοπτική, υπόθεση προσωπικής δέσμευσης σε έναν συλλογικό αγώνα ενάντια στις ολιγαρχίες, που καιρό τώρα λυσσομανάνε μπρος στη σκέψη και μόνο άλλης πορείας και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την ανακόψουν στο ξεκίνημά της κιόλας: υποσκάπτοντάς τη, εκβιάζοντάς τη, λοιδορώντας τη, καλουπώνοντάς τη. Απ’ την επόμενη των εκλογών ο λαός χρειάζεται να συγκροτηθεί σε ένα σαρωτικό πολιτικό ρεύμα, που θα διανοίξει νέους συσχετισμούς υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ένα ρεύμα υποστασιοποίησης των λαϊκών πόθων που, επειδή ήταν βαθείς, το 2010-2012 έσεισαν τους δρόμους και τις πλατείες, ανατάραξαν τα διεθνή, ευρωπαϊκά και ντόπια κέντρα εξουσίας και γκρέμισαν τις υποτελείς κυβερνήσεις ΓΑΠ και Παπαδήμου. Ας τους θυμηθούμε, για να νιώσουμε τον φόβο που σπέρνουν στους αντιπάλους μας, που έγνοια τους έχουν την ιδιωτική καλοπέρασή τους σε βάρος μας:
- Κατάργηση των μνημονίων και εκδίωξη της τρόικας και του καθεστώτος της. 
- Διαγραφή χρεών προς τους τοκογλύφους – ιδιώτες ή κράτη.
- Ζωή ελεύθερη και αξιοπρεπής.
- Εθνική ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία. 
- Απονομή δικαιοσύνης με τιμωρία του ένοχου ντόπιου πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού προσωπικού.
- Πραγματική δημοκρατία με συμμετοχή όλων στις αποφάσεις.
- Εκ θεμελίων αλλαγή του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.
- Συντακτική εθνοσυνέλευση και νέο σύνταγμα για λογαριασμό της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Ο λαός, μιλώντας έτσι, όρθωσε ανάστημα, δηλαδή ανέλαβε τη δέσμευση να βγει από μια κατάσταση και να μεταβεί σε άλλους υπαρκτικούς τόπους, γι’ αυτό και πάλεψε τόσο γενναία και συγκινητικά ενάντια σε κλομπ, δακρυγόνα, στημένα δελτία ειδήσεων κι ανεβοκατεβάσματα χρηματιστηριακών δεικτών. Τέτοιο μόνοιασμα και σηκωμό του λαού δεν τα θέλουν οι ολιγαρχίες, όπως μάς ξεφουρνίστηκαν σε ένα πάντρεμα ντόπιας σαπίλας και παγκόσμιας τυραννίας. Και οι ολιγαρχίες δεν μένουν σε διαπιστώσεις. Πράττουν. Δεκαετίες τώρα πράττουν, καταιγιστικά και αδυσώπητα την τελευταία πενταετία. Και θα συνεχίσουν. Η 25η Γενάρη ας είναι χαρμόσυνη αρχή απεξάρτησης του λαού και της χώρας, με τις δικές μας ανιδιοτελείς και πρωτότυπες πράξεις τόλμης, αντίστασης και ρήξης απέναντι στις μουχλιασμένες βεβαιότητες, που κιόλας κλονίζονται.

* Ο Νίκος Λάιος είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος, πρόεδρος του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων.

Αναδημοσίευση από το Amfissaface

Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση: Κριτικό σχόλιο αναφορικά με το 5ο Ψυχιατρικό Συνέδριο

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ
ΜΕ ΨΥΧΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ
ΚΑΙ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Παραμονές εκλογών συνέπεσε τελικά να γίνει το «5ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», που οργανώνουν η Ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου Πατρών και η  Ελληνική Νευροψυχιατρική Εταιρεία (22-24/1 στο Ναύπλιο). Παρόλο που αυτή η σύμπτωση, από μόνη της, λειτουργεί επισκιάζοντας τέτοια συνέδρια και εκδηλώσεις, ωστόσο υπάρχουν μερικά στοιχεία στο εν λόγω συνέδριο που, έστω με επιγραμματικό τρόπο, δεν θα έπρεπε να περάσουν απαρατήρητα.

Και δεν αναφερόμαστε στα πλείστα όσα θα είχε κανείς να παρατηρήσει σχετικά με τα περιεχόμενα του συνεδρίου, που, σε μεγάλο βαθμό, μόνο με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) δεν έχουν  σχέση, στην έλλειψη προβληματισμού για το τι είναι ΠΦΥ (που, στην ουσία, είναι ανύπαρκτη στην  Ελλάδα) και στη σχέση που πρέπει να αναπτυχθεί με τις ψυχιατρικές υπηρεσίες (σχέση που, επίσης, ουδόλως υπάρχει στην Ελλάδα).

Θα αναφερθούμε σε τρεις τίτλους παρουσιάσεων που, αν μη τι άλλο, προβληματίζουν.

Η μια αφορά την «Χειρουργική της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής» (από νευροχειρουργό), μια άλλη  αφορά την «Ευθανασία και Υποβοηθούμενη Αυτοκτονία», ενώ ένα poster (από κλινική του ΨΝΑ) έχει παρόμοιο τίτλο («Ευθανασία και Υποβοηθούμενη Αυτοκτονία: Ηθικά διλλήματα και σύγχρονος προβληματισμός»).

Εκτός του ότι, ως θεματολογία, δεν σχετίζονται με αυτό που στοιχειωδώς εννοούμε ως «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας» (και τη σχέση  συνεργασίας της με τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας), έχουμε εδώ, στην πρώτη περίπτωση, την αξιοποίηση, προφανώς, κάποιων δύσκολων περιπτώσεων ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (σχετικά σπάνιων) προκειμένου να (επανα)νομιμοποιηθεί  η χρήση της ψυχοχειρουργικής, ως μια πιο εκσυγχρονισμένη μορφή αυτού που, στην ιστορική, συλλογική μνήμη, έχει γενικά αποτυπωθεί ως «λοβοτομή».

Και μετά θα υπάρξει μια άλλη, και μια άλλη (κοκ), διαγνωστική κατηγορία, σε «κάποιες δύσκολες» περιπτώσεις της οποίας θα μπορεί η ψυχοχειρουργική να (επανα) προτείνεται. Στην κατεύθυνση του άκρατου βιολογισμού και της πλήρους (επαν)ενσωμάτωσης, που διεθνώς προωθείται, Ψυχιατρικής και Νευρολογίας.

Με τον ίδιο τρόπο, η Ευθανασία και η Υποβοηθούμενη Αυτοκτονία, που σε όλη την Ευρώπη συζητούνται και τείνουν να θεσμοθετούνται, εισάγονται ως «πρώτη νύξη», που πρόκειται να έχει συνέχεια. Πατώντας πάνω σε μερικές πράγματι ανυπόφορες καταστάσεις αμετάκλητης οδύνης, η συζήτηση αυτή, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, και τα μέτρα στα οποία οδηγεί, ξεκινούν από αυτή την οδύνη για να στρώσουν το έδαφος στη βιοπολιτική της νεοφιλελεύθερης αποδόμησης της κοινωνίας.
Ας μην ξεχνάμε ότι και η ναζιστική ευθανασία των αναπήρων και ψυχικά πασχόντων προπαγανδίστηκε ως μια «συμπονετική» ευθανασία, για να μην υποφέρουν οι ζωές που ήταν «ανάξιες να ζουν».

Μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα που λειτουργεί όλο και περισσότερο στην λογική της περιττοποίησης όλο και πιο πλατειών λαϊκών στρωμάτων και όπου η ιατρική και η ψυχιατρική, ως «γνώση - εξουσία», δεν έπαψαν ποτέ (πολύ περισσότερο σήμερα) να λειτουργούν σε συνάρθρωση και σε σύμπλευση με τις εκάστοτε ανάγκες αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος (μέσα από τους ορισμούς του φυσιολογικού και του παθολογικού και τους τρόπους ελέγχου και διαχείρισης τους) η αναφορά σε τέτοια ζητήματα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφεθεί να είναι υπόθεση των «ειδικών», σε «επιστημονικά» συνέδρια, με χορηγούς κάποιες φαρμακευτικές  εταιρείες, μακράν και ερήμην της κοινωνίας …

Να σημειώσουμε, εν κατακλείδι, ότι, μέσα σε λίγους μήνες, είχαμε ένα συνεδριακό κατακλυσμό γύρω από τα μέτρα και τις μεθόδους της «νέας ψυχιατρικής  διαχείρισης», πολύ «χαμηλού κόστους», που κυοφορείται: από το δικαστικό ψυχιατρείο, στην υποχρεωτική θεραπεία  κατ΄ οίκον, στην ψυχοχειρουργική, στην ευθανασία και στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία…

21/1/2015


psyspirosi.gr

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Ο αινιγματικός ριζοσπαστισμός του Συντάγματος και του Εθνικού σχεδίου για το Buen Vivir, Εκουαδόρ

Ο αινιγματικός ριζοσπαστισμός του Συντάγματος και του Εθνικού σχεδίου για το Buen Vivir, Εκουαδόρ


Σε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής πολυφωνία και συμμετοχή από ομάδες που ήταν δίχως φωνή και αποκλεισμένες από την πολιτική διαδικασία, οι αυτόχθονες πληθυσμοί των Άνδεων συνέβαλαν στη συζήτηση μέσα από την οποία προέκυψε το νέο σύνταγμα του Εκουαδόρ (2008) με την εισαγωγή άλλων επιστημολογιών και κοσμοθεωριών που προέρχονται από την δική τους παράδοση. Έτσι προέκυψε ένα κείμενο σε επίπεδο κράτους και συντάγματος με εξαιρετικά πρωτοποριακές ιδέες  και έννοιες. Χάρις σε αυτό το κείμενο, δύο από αυτές τις έννοιες θα μας απασχολούν από εδώ και πέρα σε επίπεδο τοπικό, όσο ίσως και παγκόσμιο.

Η μία είναι η έννοια των Δικαιωμάτων της Φύσης. Η εισαγωγή της έννοιας της φύσης ως αυθύπαρκτης οντότητας, είναι από μόνο του ένα ενδιαφέρον γεγονός που εμπεριέχεται ως πολιτική δήλωση σε ένα Σύνταγμα χώρας. Αυτό που είναι ωστόσο πραγματικά ριζοσπαστικό είναι η δήλωση των δικαιωμάτων της φύσης, ως οντότητας έξω από την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η άλλη (και μία από τις μεγαλύτερες αλλά και πιο αντιφατικες συμβολές του κειμένου) είναι η έννοια  του Buen Vivir ή Sumak Kawsay, που σύμφωνα με την ερμηνεία που διατυπώνεται στο ίδιο το κείμενο γίνεται αντιληπτή ως «η ζωή στο έπακρο». Sumak Kawsay είναι μία έννοια που προέρχεται από την γλώσσα Kichwa. (Kichwa είναι η πιο διαδεδομένη από τις γλώσσες των ιθαγενών κοινοτήτων στο Εκουαδόρ).
Ωστόσο ήδη από την αρχή διαφάνηκε το ενδεχόμενο παρερμηνείας καθώς το Sumak Kawsay, ως Buen Vivir στα ισπανικά και Good Living στα αγγλικά, μπορεί να ερμηνευθεί ως η στο διηνεκές εξασφάλιση της ανθρώπινης ευημερίας, χωρίς να αποσαφηνίζεται πως επιτυγχάνεται αυτό.
“Για τους ίδιους όμως τους αυτόχθονες πληθυσμούς ο όρος είναι περισσότερο ακριβής ως η καλή ζωή. Για τους αυτόχθονες των Άνδεων ωστόσο, η καλή ζωή δεν περιορίζεται σε μία ανθρωποκεντρική ερμηνεία, αλλά σε μία συνολική αντίληψη της ζωής που περιλαμβάνει όλα τα πλάσματα και τους πόρους (νερό, αέρας, χώμα) που καθιστούν την ζωή δυνατή.
Η έννοια της “ανάπτυξης” είναι ανύπαρκτη στην κοσμοθεωρία αυτών των λαών, δεδομένου ότι στην δική τους κατανόηση του κόσμου το μέλλον είναι πίσω μας, αφού η έννοια του μέλλοντος συνεπάγεται κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν γνωρίζουμε. Στην κοσμοθεωρία των Άνδεων, το παρελθόν αντίθετα είναι μπροστά μας:
το βλέπουμε, το ξέρουμε, είναι δικό μας και πορευόμαστε με αυτό. Οι πρόγονοί μας είναι μαζί μας στο δρόμο μας, θα ενωθούν μαζί μας, έτσι ώστε η κοινότητα και η φύση γίνονται ένα. Ως όντα εμείς οι άνθρωποι “είμαστε” μαζί με όλα τα ζωντανά πλάσματα που αποτελούν μέρος της ζωής μας. Οι πάνω κόσμος, ο κάτω κόσμος, και αυτός ο κόσμος είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους και αποτελούν μέρος ενός συνόλου μέσα σε ένα σπιράλ, και όχι σε μια γραμμική προοπτική του χρόνου.

Η προγονική σκέψη είναι ουσιαστικά συλλογική. Η έννοια της καλής ζωής κατ’ ανάγκην συναρτάται με την ιδέα του «εμείς». Η κοινότητα μας περιβάλλει, μας προστατεύει και έχει τις δικές της απαιτήσεις. Είναι η βάση για την αναπαραγωγή του εν λόγω συλλογικού υποκειμένου που μέρος του είναι κάθε ένας από εμάς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αντιληπτοί ως μέρος ενός συνόλου που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο ως το άθροισμα των μερών του. Το σύνολο είναι παρόν σε κάθε ον και κάθε ον είναι παρόν στο σύνολο.

Το σύμπαν είναι μόνιμο, πάντα υπήρχε και πάντα θα είναι εδώ. Γεννιέται και πεθαίνει εντός του, και μόνο ο χρόνος μπορεί να το αλλάξει”. Ρήση στην γλώσσα Kichwa.

Το Sumak kawsay λοιπόν, ή «η ζωή στο έπακρο», μεταδίδει αυτή την κοσμοθεωρία. Ζώντας τη ζωή στο έπακρο συνιστά την επίτευξη της απόλυτης αρμονίας με την κοινότητα και το σύμπαν. Η έννοια της καλής διαβίωσης συγκλίνει με τις άλλες έννοιες που είναι παρούσες και στη δυτική σκέψη. Στις ηθικές και πολιτικές θεωρίες του, ο Αριστοτέλης μίλησε για το ευ ζην, την καλή ζωή. Για αυτόν, ο απώτερος στόχος των ανθρώπων είναι η ευτυχία, η οποία μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο μιας ευτυχισμένης πόλης. Με άλλα λόγια, η ευτυχία για όλους , που είναι η ευτυχία του κάθε ατόμου, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην πολιτική κοινότητα. Η ζωή στο έπακρο ως εκ τούτου αφορά την ευτυχία στη φιλία , την αγάπη, την πολιτική δέσμευση, τη δυνατότητα του στοχασμού, της θεωρίας, και τη δημιουργία έργων τέχνης. Όλα αυτά τα στοιχεία έχουν ξεχαστεί στις επικρατούσες έννοιες της ανάπτυξης. Η λέξη «ανάπτυξη», εξάλλου, έχει γίνει συνώνυμη της «ευημερίας». Πιστεύουμε ωστόσο, ότι οι μεταφράσεις του όρου «ευημερία » στα ισπανικά , δηλαδή «Bienestar» πρέπει να αναθεωρηθεί καθώς δημιουργεί προβλήματα από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Το ρήμα «είμαι» στα ισπανικά έχει δύο έννοιες: ” ser “, η οποία εκφράζει μια κατάσταση πιο μόνιμη και υπαρξιακή, και “estar’’, που εκφράζει μια κατάσταση πιο παροδική και προσωρινή. Η έκφραση “Bienestar ” παραλείπει την ολιστική κατανόηση του«είναι» ( Ramírez : 2008 , 387).
Απόσπασμα από το κείμενο National Plan for Good Living σελ.18
Versiones de Plan Nacional 2013-2017 ( National Plan for Good Living versions)
Acosta, A. (2009). El buen vivir: una vía para el desarrollo. Quito: Ediciones Abya-Yala.
Bréton, V., Cortez, D., & García, F. (2014). En busca del sumak kawsay. Íconos. Revista de Ciencias Sociales, (48).
Cortez, D. (2011). La construcción social del “Buen Vivir” (Sumak Kawsay) en Ecuador: Genealogía del diseño y gestión política de la vida.
Oviedo Freire, A. (2014). Buen vivir vs. Sumak kawsay. Quito: Ediciones Ciccus.
Ramírez, R. (2008). Igualmente pobres, desigualmente ricos. Quito: Editorial Ariel, Programma de Naciones Unidas para el Desarrollo.
Αναδημοσίευση από το TREE IN ECUADOR

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Ανακοίνωση ΚΙΦΑ: Το Κοινωνικό Ιατρείο και Φαρμακείο Αθήνας δεν είναι «συμπληρωματική δομή» εξυπηρέτησης των δημόσιων νοσοκομείων


Το Κοινωνικό Ιατρείο  και  Φαρμακείο Αθήνας δεν είναι «συμπληρωματική δομή» εξυπηρέτησης των δημόσιων νοσοκομείων

Έξι μήνες μετά την «ευγενική» παραχώρηση του Υπ. Υγείας και της τρόικας για «δωρεάν πρόσβαση των ανασφάλιστων σε φάρμακα» (28/6/2014), η καθημερινά αυξανόμενη προσέλευση ασφαλισμένων και ανασφάλιστων στο Κοινωνικό Ιατρείο & Φαρμακείο Αθήνας (ΚΙΦΑ) για την προμήθεια των συνταγογραφούμενων φαρμάκων τους, αμφισβητεί αυτή την καινοφανή υπόσχεση. 

Οι εθελοντές και εθελόντριες του ΚΙΦΑ καλούμαστε διαρκώς να εξυπηρετήσουμε ένα ευρύ φάσμα ανασφάλιστων και ασφαλισμένων, οι οποίοι/ες με την παρουσία τους  επιβεβαιώνουν την «επιτυχία» της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης του Π.Ε.Δ.Υ., την αξία των «κλειστών προϋπολογισμών» των νοσοκομείων, την ιδεολογική εμμονή στη μη υπέρβαση της φαρμακευτικής δαπάνης, την επιβολή του πλαφόν συνταγογράφησης, τις πολυάριθμες συμμετοχές στην αγορά φαρμάκων θετικής λίστας, την αύξηση της λίστας των ΜΗΣΥΦΑ (Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων) και των φαρμάκων που δεν αποζημιώνονται (αρνητική λίστα).

Επιπλέον, διαρκώς με έκπληξη και οργή αντιλαμβανόμαστε ότι αρκετοί/ές που απευθύνονται στο ΚΙΦΑ για να προμηθευτούν τα συνταγογραφούμενα φάρμακά τους, προέρχονται κατευθείαν από διάφορα δημόσια νοσοκομεία της Αττικής με συνταγή ιατρού, η οποία γράφει τα εξής: «Να εκτελεστεί από κοινωνικό φαρμακείο, έχει τρίμηνη ισχύ» (Εικόνα 1) ή «Προς Κοινωνικό Φαρμακείο» (Εικόνα 2) κ.ο.κ.

Στις περιπτώσεις όπου στις συνταγές από δημόσια νοσοκομεία δεν αναγράφεται ρητά η παραπομπή του/της ιατρού σε κοινωνικό ιατρείο/ή ΜΚΟ για τη χορήγηση φαρμάκων (Εικόνες 3, 4), ρωτάμε τους ίδιους/ίδιες τους/τις ενδιαφερόμενους/ες: «Γιατί δεν εξυπηρετηθήκατε άμεσα από το φαρμακείο του Νοσοκομείου;» για να λάβουμε την εξής  απάντηση: «Στο Νοσοκομείο, μας λένε ότι δεν έχουν φάρμακα να μας δώσουν και μας στέλνουν σε εσάς». Να σημειώσουμε, εξάλλου, ότι συνταγές που προορίζονταν για ΜΚΟ δεν εξυπηρετήθηκαν εκεί και κατέληξαν στο ΚΙΦΑ.

Πέρα από τις περιπτώσεις εκείνες που οι ανασφάλιστοι/ες-κάτοχοι βιβλιαρίου αντιμετωπίζουν πολύ συχνά τη σφραγίδα «ΣΤΕΡΟΥΜΕΘΑ» από τα φαρμακεία των νοσοκομείων (Εικόνα 5), διανύοντας αποστάσεις για να βρουν εναγωνίως τα φάρμακά τους όπως για παράδειγμα η ασθενής Χ, της οποίας το φαρμακείο του Νοσοκομείου «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» δεν της χορήγησε το πολύ σημαντικό φάρμακο για θεραπεία προχωρημένου καρκίνου του μαστού (Εικόνα 6) υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που τα φαρμακεία των δημόσιων νοσοκομείων και οι Διοικητές τους επαναπαύονται με την ύπαρξη των κοινωνικών φαρμακείων. Οι Διοικήσεις των Νοσοκομείων καθησυχάζονται διπλά, αφού οι ασθενείς ενδεχομένως να βρουν τα φάρμακά τους και οι ίδιοι/ες δεν προβαίνουν σε νέες παραγγελίες φαρμάκων, για να μη «ξεφύγουν» από τους λογιστικούς στόχους των προϋπολογισμών τους, ικανοποιώντας το Υπ. Υγείας που τους διόρισε.

Έτσι, οι περιπτώσεις όσων παραπέμπονται στο ΚΙΦΑ με συνταγή ιατρού δημόσιου νοσοκομείου για τη χορήγηση των φαρμάκων τους είναι πολλές και διαφορετικές και αφορούν τους/τις ανασφάλιστους/ες, των οποίων το βιβλιάριο πρόνοιας έχει λήξει και δεν εξυπηρετούνται από φαρμακεία νοσοκομείων ακόμα κι αν έχουν αριθμό πρωτοκόλλου για την ανανέωσή του, τους/τις κατόχους βιβλιαρίου πρόνοιας, τους ανασφάλιστους/ες μετανάστες/μετανάστριες με ΑΜΚΑ, ασφαλισμένους/ες μέχρι και τους/τις θεραπευόμενους/ες των μονάδων του ΟΚΑΝΑ (Εικόνες 7,8,9,10).

Συγκεκριμένα για τους/τις θεραπευόμενους/ες του ΟΚΑΝΑ τα παραδείγματα είναι καθημερινά και μας δημιουργούν ερωτήματα σχετικά με το γιατί οι ιατροί των μονάδων, τους/τις υποβάλλουν σε μια απίστευτη ταλαιπωρία παραπέμποντάς τους στα κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία ή σε διάφορες ΜΚΟ (πχ PRAKSIS, Γιατροί του Κόσμου) για να αναζητήσουν τα φάρμακά τους; Γιατί δεν τους/τις εξυπηρετούν άμεσα τα φαρμακεία των νοσοκομείων, αφού οι μονάδες του ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία το 2011 στήθηκαν με τόση «επιτυχία» από τον πρώην Υπ. Υγείας Α. Λοβέρδο και την πρώην Πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ Μ. Μαλλιώρη;

Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία και τα ερωτήματα, ως Κοινωνικό Ιατρείο και Φαρμακείο Αθήνας θα επαναλάβουμε σε κάθε τόνο ότι δεν είμαστε «συμπληρωματική δομή» ούτε των μονάδων του ΟΚΑΝΑ ούτε εθελοντική «φαρμακαποθήκη» των δημόσιων νοσοκομείων για να ικανοποιούμε τους λογιστικούς στόχους των «κλειστών προϋπολογισμών» τους και των ορίων της νοσοκομειακής φαρμακευτικής δαπάνης. Ανασφάλιστοι/ες και ασφαλισμένοι/ες με συνταγή ιατρού δημόσιου νοσοκομείου οφείλουν να εξυπηρετούνται άμεσα κι ολοκληρωμένα από τα φαρμακεία των νοσοκομείων, χωρίς καμία ρητή ή άρρητη παραπομπή στα κοινωνικά φαρμακεία. 

Πολιτικό μας καθήκον είναι να ξεβολεύουμε όσους/ες έχουν επαναπαυθεί με τα κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, ασκώντας κριτική στις πρακτικές τους· μέχρι τη στιγμή που η καθολική και ισότιμη πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική ανακούφιση θα είναι μια πραγματικότητα και η δική μας παρουσία άσκοπη.

Κοινωνικό Ιατρείο & Φαρμακείο Αθήνας
Δεκέμβριος 2014



Ανακοίνωση-Ψήφισμα για τους συλληφθέντες απεργούς στο βιβλιοπωλείο "ΙΑΝΟΣ"


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ
Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας, τηλ. 6985713648, 6978741064, 6976878867.  Email: prolipsiworkers@gmail.com
                        
Τετάρτη, 7 Γενάρη 2015


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΙΑΝΟΣ»


Ως Δ.Σ. του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους 7 συναδέλφους εργαζομένους στον κλάδο του Βιβλίου-Χάρτου, που στις 28/12/2014 δέχτηκαν επίθεση των ΜΑΤ και συνελήφθηκαν μόνο και μόνο επειδή απέργησαν ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.   

Για την επιστροφή των εργαζομένων ως κοινωνικές υπάρξεις στον 19ο αιώνα δεν επαρκούν οι νομικίστικες εκτροπές των τροϊκανών καθεστώτων (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τροπολογίες κλπ.). Απαραίτητο συμπλήρωμά τους είναι η επιβολή, με την καταστολή και ποινικοποίηση των αντιστάσεών μας.

Η υπόθεση του μεροκάματου, ειδικά για τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους του βιβλιοπωλείου «ΙΑΝΟΣ» έχει καταστεί μάχη για την ανθρώπινη υπόσταση, καθώς η εργοδοσία κρεμά στους λαιμούς των εργαζομένων «καταγραφικά μηχανήματα», για τη «μέτρηση ατομικής απόδοσης». Μια σκληρή απόδειξη ότι η επιστροφή στο παρελθόν έχει τη σφραγίδα του μέλλοντος: αλλά και ότι είναι στα χέρια μας, στα χέρια των εργαζομένων και όλων των λαϊκών τάξεων, να αλλάξουμε το μέλλον.

Από την άποψη αυτή ως εργαζόμενες κι εργαζόμενοι είμαστε περήφανοι για το φρόνημα και την αποφασιστικότητα των συναδέλφων του κλάδου Βιβλίου-Χάρτου, να αγωνιστούν στην πράξη για το δίκιο τους, άρα ενάντια στα κοινά συμφέροντα  των μεγαλεμπόρων βιβλίου και της κυβέρνησης. Οι αγώνες τους είναι και δικοί μας.
  
Ενώνουμε τις φωνές μας ενάντια:

- στη μετατροπή των εργαζομένων σε εργαλεία αύξησης των κερδών των «μεγαλοεπιχειρηματιών του πνεύματος»,  
- στην καταστολή και ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων,
- στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Ζητούμε:

- Την άμεση παύση κάθε δίωξης ενάντια στους 7 συλληφθέντες εργαζομένους της απεργίας της 28/12/2014 έξω από το βιβλιοπωλείο «ΙΑΝΟΣ».
Το Δ.Σ. του Σωματείου

Επιστολή Προέδρου Κέντρου Πρόληψης Χίου: Οριακή η κατάσταση στο Κέντρο Πρόληψης Χίου

                       

Κρούει τη θύρα του ΟΚΑΝΑ

Και ψάχνει στέγη στην Ιχθυόσκαλα ο νέος Πρόεδρος του Κέντρου Πρόληψης

Δευ, 05/01/2015

Την οριακή κατάσταση του Κέντρου Πρόληψης Χίου υπενθυμίζει ο νέος Πρόεδρός του, Νίκος Αγραφιώτης, με επιστολή του προς τον Πρόεδρο και το Γενικό Δ/ντή του ΟΚΑΝΑ, εκφράζοντας παράλληλα τη δυσαρέσκειά του για την καθυστέρηση υπογραφής της σύμβασης για την συνέχιση λειτουργίας του Κέντρου. 


Ο Νίκος Αγραφιώτης μιλώντας το μεσημέρι στο Ράδιο «Α» επισήμανε ότι το κέντρο συνεχίζει να λειτουργεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του χάρη στις προσπάθειες των εργαζομένων του, στους οποίους οφείλονται  δεδουλευμένα 3,5 μηνών και σημείωσε ότι όλο αυτό το διάστημα, από την ανάληψη των καθηκόντων του καταβάλλονται προσπάθειες για να τύχει χρηματοδότησης από την Περιφέρεια και το Δήμο Χίο, έχοντας προς το παρόν λάβει σχετικές δεσμεύσεις στήριξης, τις οποίες μένει να τις δούμε στην πράξη. 

Θυμίζουμε ότι εκτός των οφειλών στους εργαζομένους, σημαντική είναι και η οφειλή στο ΙΚΑ, που αποτιμάται στα 40.000 ευρώ. 

Ο Πρόεδρος του Δ.Σ.  εκτιμά ότι από τον ΟΚΑΝΑ νεότερα θα υπάρξουν από την επόμενη εβδομάδα. 

Προς το παρόν ο ίδιος διερευνά σε συνεργασία με τον Πρόεδρο του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου το ενδεχόμενο μεταστέγασης του κέντρου σε ανεκμετάλλευτο τμήμα της ιχθυόσκαλας στα Ταμπάκικα, στο πλαίσιο της εξοικονόμησης μέρους του κόστους των ενοικίων, μόνο που για να προχωρήσει η διαδικασία πρέπει να αντιμετωπιστεί μια μικρή… λεπτομέρεια: να παραληφθεί από το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο το έργο της ιχθυόσκαλας! 


Αναδημοσίευση από την Αλήθεια 

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Συνέντευξη Προέδρου του Σωματείου μας στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"

Σημείωση ιστολόγου:


Το δημοσίευμα έχει λάθη: από το ότι ο πρόεδρος του Σωματείου μας γίνεται γενικός γραμματέας, μέχρι το ότι τα Κέντρα Πρόληψης αναφέρονται ως "του ΟΚΑΝΑ", ενώ σε κάποιο σημείο μπαίνει στο κάδρο και το ΚΕΘΕΑ - μάλιστα σε πληθυντικό αριθμό ("Κέντρα Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων"). Ο ίδιος ο τίτλος μπερδεύει τα Κέντρα Πρόληψης με τον ΟΚΑΝΑ, ενώ είναι δύο διαφορετικά πράγματα. 

Ωστόσο, το βασικό ζητούμενο της κατάστασης που επικρατεί, παρουσιάζεται ορθά: δηλαδή το ότι ο ΟΚΑΝΑ είναι ένας οργανισμός κακοδιαχείρισης και εξυπηρέτησης συμφερόντων άλλων από τις κοινωνικές ανάγκες, που δεν διστάζει ακόμη και να "τρώει" τα χρήματα άλλων οργανισμών - εν προκειμένω των Κέντρων Πρόληψης. 

Για να διαβάσετε το άρθρο: Δεξί "κλικ" στην εικόνα και "άνοιγμα συνδέσμου σε νέα καρτέλα". Μετάβαση στη νέα καρτέλα και μεγέθυνση της εμφανιζόμενης εικόνας.