Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου (Οκτώβριος 2016) - Πρόταση για τη συγκρότηση θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των Κέντρων Πρόληψης


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

31/10/2016

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΜΕΛΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ
(Οκτώβριος 2016)

Το Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας πραγματοποίησε Συνελεύσεις των Μελών του Σωματείου, από τις 07/10/2016 έως τις 25/10/2016, με θέμα την έγκριση της αναλυτικής Πρότασης του Σωματείου για την επίλυση του θεσμικού προβλήματος των δομών, στο πλαίσιο και  του διαλόγου που από 21/09/2016 βρίσκεται σε εξέλιξη σε σχετική ομάδα εργασίας με πρωτοβουλία του Υπουργείου Υγείας.

Ως προς την επίλυση του θεσμικού προβλήματος των Κέντρων Πρόληψης, η πρόταση του Δ.Σ. του Σωματείου, που τέθηκε σε ψηφοφορία, αφορούσε:

- Ως βάση της αναλυτικής πρότασής μας: α). Τις ειλημμένες αποφάσεις της προηγούμενης Γενικής Συνέλευσής μας αναφορικά με τη δημιουργία αυτόνομου, ανεξάρτητου ενιαίου φορέα δημόσιου χαρακτήρα των Κέντρων Πρόληψης β). Τις αρχές/κριτήρια του Υπομνήματός μας 968/30.09.2016 με θέμα «Ζητούμενα της αλλαγής θεσμικού πλαισίου των Κέντρων Πρόληψης», που καταθέσαμε στην ομάδα εργασίας για το θεσμικό πλαίσιο των Κέντρων Πρόληψης στις 30/09/2016.
- Την κατάθεση της αναλυτικής πρότασής μας, που αναγνώστηκε και συζητήθηκε στις Συνελεύσεις, ως κείμενο εργασίας στην τρέχουσα ομάδα εργασίας για το θεσμικό ζήτημα των Κέντρων Πρόληψης καθώς και όπου αλλού κρίνουμε.

Κατόπιν συζήτησης, στο σύνολο των παρευρισκομένων και ταμειακώς τακτοποιημένων Μελών:
- Υπέρ της πρότασης του Δ.Σ. ψήφισε συνολικά το 81,6%
- Κατά της πρότασης του Δ.Σ. ψήφισε συνολικά το 8,1%*
- Λευκό ψήφισε συνολικά το 10,3%

* Στη Συνέλευση Αιγαίου τέθηκε προς ψήφιση και δεύτερη πρόταση, από το ΠΑΜΕ, που αφορούσε τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα δημόσιου χαρακτήρα Πρόληψης-Θεραπείας-Επανένταξης. Υπέρ της πρότασης του ΠΑΜΕ ψήφισαν 7 από τους 8 συναδέλφους που καταψήφισαν την πρόταση του Δ.Σ. του Σωματείου στη Συνέλευση Αιγαίου. Κατά της πρότασης του ΠΑΜΕ ψήφισαν 24 συνάδελφοι στη Συνέλευση Αιγαίου.  


Εκ μέρους του Δ.Σ. του Σωματείου

Ο Πρόεδρος                            Ο Γραμματέας


      Νίκος Λάιος                       Θανάσης Θεοδώρου

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Αντώνης Ανδρουλιδάκης: "Αλεξι-θυμη κοινωνία"


Αλεξι-θυμη κοινωνία

Με βάση έναν πρόχειρο ορισμό, αλεξιθυμία είναι η κατάσταση όπου δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει,αλλά και να εκφράσει, τα συναισθήματά του. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ρήμα αλέξω (απομακρύνω, απωθώ, αλλά και προστατεύομαι)- [πρβλ. αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρο κλπ.] και τον "θυμό", που σημαίνει το συναίσθημα και άρα, πιο απλά, Αλεξιθυμία σημαίνει «απωθώ το συναίσθημα». Επίσης, η λέξη αυτή δεν έχει σχέση με τον Αλέξη και τα άλλα παιδιά που κυβερνούν. Πρόκειται, απλά, για μια γλωσσική σύμπτωση.


του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όμως, ακόμη και σε μια κατ’ εξοχήν «ορθολογική» εποχή σαν αυτή που παριστάνεται ότι είναι η τρέχουσα, τα συναισθήματα είναι κεντρικής σημασίας για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Και το να μην είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τί νιώθουμε, προκαλεί συνήθως κατ’ ελάχιστον δυσφορία, άγχος και σίγουρα ανικανοποίητες,έως καταστροφικές σχέσεις. Είναι σαν κάποιος να λέει, «Στ’ αλήθεια νομίζω ότι σ’ αγαπώ, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν αυτό που νιώθω είναι μια έξαρση, μια κάβλα ή απλά ένας φόβος». Πού να βρει άκρη και ο άλλος; Ή, είναι σαν να είσαι υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και να λες, «Δεν είμαστε εδώ για να πουλάμε τη ψυχή μας στο διάολο για την εξουσία με ένα 4ο μνημόνιο» ή, «ιδεολογικά είμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις». Πού να βρεις άκρη!


Η Αλεξιθυμία οδηγεί σε μια αναβλητικότητα μπροστά στις αποφάσεις, ένα «μπροστά-πίσω», καθώς το άτομο αγνοεί τί νιώθει και άρα και «τί θέλει να κάνει πραγματικά;», γεγονός που προκαλεί μια αίσθηση προσωρινότητας σε ότι αφορά στις δεσμεύσεις του. Προφανώς, πάλι…, καμία σχέση με το κυβερνητικό μόρφωμα. Η Αλεξιθυμία, με άλλα λόγια, γίνεται η όλο και πιο συνηθισμένη απάντηση στις βάναυσες «ερωτήσεις» του καπιταλισμού, και θα εξηγηθώ αμέσως πιο κάτω σε σχέση με αυτό.
 
Αναλυτικότερα, στα χαρακτηριστικά των Αλεξίθυμων ανθρώπων, περιλαμβάνονται:

Η δυσκολία να προσδιορίσουν τα συναισθήματα τους. Η δυσκολία να βρουν τις σωστές λέξεις για να περιγράψουν αυτό που νιώθουν. Η δυσκολία να διακρίνουν τα συναισθήματα τους με βάση τις σχετικές αισθήσεις του σώματος τους.  Η ακρωτηριασμένη φαντασία ή, για την ακρίβεια, τα πολύ «ρεαλιστικά και προγραμματισμένα όνειρα». Η επικέντρωση περισσότερο στον εξωτερικό κόσμο και στην τεκμηριωμένη πληροφόρηση. Η εξαιρετικά «λογική» σκέψη. Το χαμηλό επίπεδο ενσυναισθητικής κατανόησης του Άλλου ή, με άλλα λόγια, η ανικανότητα να νιώσουν, κάπως, τί νιώθει ο Άλλος, ακόμη κι αν είναι υπουργοί κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αρκετές έρευνες έχουν δείξει τη συσχέτιση της Αλεξιθυμίας με τη συναισθηματική παραμέληση στην πρώιμη παιδική ηλικία, ικανή συνθήκη για ένα τέτοιο συναισθηματικό «στράγγισμα».

Αλλά, μήπως η Αλεξιθυμία είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών ενός πολιτισμού που, σταθερά, απαξιώνει και λοιδορεί το συναίσθημα, ορίζοντας το συχνά ως αίτιο αποτυχίας;

Κατά τη γέννηση, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος μόνο κατά 25%, που μοιάζει πολύ λίγο, συγκρινόμενο με το 45% των χιμπατζήδων. Δηλαδή,  στον  κόσμο των χιμπατζήδων όλα «παίζονται» σχεδόν εκ γενετής, σε αντίθεση με τον κόσμο των ανθρώπων, όπου «όλα είναι ανοιχτά» ακόμη και για κάποιον…που υποστηρίζει ακόμη το ΣΥΡΙΖΑ.  Τα γονίδια που αναλαμβάνουν την αναπτυξιακή πορεία του ανθρώπινου εγκεφάλου, περιμένουν ερεθίσματα από τον έξω κόσμο για να καθορίσουν την πορεία τους. Και βέβαια, σε έναν τέλειο κόσμο τα γονίδια και το εξωτερικό περιβάλλον θα έβρισκαν τον ιδανικό συγχρονισμό, αλλά, ως γνωστόν, μέχρι να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία, ο κόσμος δεν είναι τέλειος.

Όπως υποστηρίζει ο νευροεπιστήμονας David Linden, στο βιβλίο του “The Accidental Mind”, «στις ακραίες συνθήκες ενός περιβάλλοντος «γεμάτου» στερήσεις, οι περιβαλλοντικοί παράγοντες τείνουν να έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ απ’ ότι τα γονίδια». Σαν παράδειγμα, ο Linden, αναφέρει τί συμβαίνει όταν το μάτι ενός βρέφους καλύπτεται, εξ’ αιτίας ενός τραύματος. «Εάν το βρέφος έχει καλυμμένο με επίδεσμο το ένα μάτι (για να αντιμετωπιστεί, για παράδειγμα, μια λοίμωξη), για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε το βρέφος μπορεί να υποστεί τύφλωση από το μάτι αυτό για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του. … Ο λόγος της τύφλωσης δεν είναι τόσο ότι το μάτι σταμάτησε να λειτουργεί, όσο ότι από το συγκεκριμένο μάτι δεν λήφθηκαν οι απαραίτητες πληροφορίες για τη διαμόρφωση των κατάλληλων εγκεφαλικών συνάψεων, που σχετίζονται με τη λειτουργία της όρασης».

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύει και για την περίπτωση της πλημμελούς συναισθηματικής φροντίδας, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο. Όταν υπάρχει συναισθηματική παραμέληση στην παιδική ηλικία, η συναισθηματική ρύθμιση και η επικοινωνία ατροφούν. Να το πούμε κάπως πιο καθαρά: αυτό που φταίει, είναι ο Δυτικός τρόπος ανατροφής των παιδιών. Γιατί μόνο στη Δυτική κουλτούρα,η «επιτυχής» ανατροφή ενός παιδιού ταυτίζεται με την ανάπτυξη του ατομοκεντρισμού. Και είναι ένα καλό σημείο εδώ να αναρωτηθούμε, πώς θα είναι άραγε, μετά από 20 χρόνια, η ψυχική συγκρότηση των 230.000 παιδιών που ζουν σήμερα σε οικογένειες χωρίς καθόλου εισόδημα και άρα, μέσα σε συνθήκες μέγιστης συναισθηματικής αβεβαιότητας.

Για να κατανοήσουμε την επίδραση της δυτικής πρακτικής στην κουλτούρα ανατροφής και συναισθηματικής ανάπτυξης των παιδιών, θα άξιζε να δούμε πώς άλλοι πολιτισμοί υλοποιούν το έργο αυτό. Η εθνογράφος Jean Liedloff στο έργο της «The Continuum Concept», μελετώντας κοινότητες Ινδιάνων του Αμαζονίου, ανέπτυξε την ιδέα της «συνέχειας-continuum» για να περιγράψει τον «φυσικό» τρόπο ανατροφής των παιδιών, όπως αυτός εξελίχθηκε μέσα σε ένα μακρόσυρτο διάστημα εκατομμυρίων ετών, απ’ όταν οι άνθρωποι ζούσαν ως κυνηγοί- τροφοσυλλέκτες. Σύμφωνα με την Liedloff, «οι πρακτικές ανατροφής των παιδιών στον Αμαζόνιο, ανταποκρίνονται στις φυσικές προσδοκίες που αντιστοιχούν στο είδος του κοινωνικού περιβάλλοντος, εντός του οποίου καλούνται να κατοικήσουν οι άνθρωποι».

Η Liedloff, εντόπισε στους Ινδιάνους αυτούς μια γονική πρακτική που διαφέρει σημαντικά σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών στο Δυτικό κόσμο. Η φροντίδα των γονιών διαρκούσε συνεχώς, μέχρις ότου αναπτυχθεί αβίαστα στα παιδιά η ανάγκη να περιπλανηθούν ελεύθερα.

Για την Liedloff, η συνήθεια των Ινδιάνων να ακολουθούν το έμφυτο χρονοδιάγραμμα των παιδιών τους στην πορεία ανάπτυξης της αυτονομίας τους, συνέβαλλε σε μια γενική αίσθηση ευημερίας, ορατής όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες-μέλη της φυλής. Κάτι τέτοιο, είναι σε πλήρη αντίθεση με το Δυτικό κόσμο, όπου η αυτονόμηση των παιδιών οφείλει να γίνεται το συντομότερο δυνατόν,έστω κι αν αυτό είναι σε σύγκρουση με τις φυσικές αναπτυξιακές ανάγκες των παιδιών. Να το πούμε πιο καθαρά: η φυσική ανθρώπινη ανάγκη για ανάπτυξη, εδώ και εκατομμύρια χρόνια, υποστηρίζεται από μια υγιή προσκόλληση και όχι από μια υπερφυσική ανεξαρτησία, επειδή την απαιτεί ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Ίσως μάλιστα, αυτή η στρέβλωση να εξηγεί, εν μέρει, και τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας του ΟΟΣΑ για τα ποσοστά των νέων μέχρι 30 ετών που μένουν με τους γονείς τους. Στην Ιταλία είναι το 81%, στην Ελλάδα το 76%, ενώ ο Μ.Ο. των χωρών-μελών είναι 59%. Η πίεση δηλαδή για ανεξαρτησία οδηγεί, μάλλον, στο αντίθετο αποτέλεσμα, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζει κανείς τις υλικές συνθήκες της καπιταλιστικής αθλιότητας, που περιορίζουν τις δυνατότητες των νέων ανθρώπων για αυτονομία. Δες αναλυτικά εδώ.

Η έμφαση του Δυτικού προτύπου ανάπτυξης στην ανεξαρτησία οδηγεί, σύμφωνα με την Liedloff, σε συναισθηματική οδύνη, τόσο για την μητέρα, όσο και για το βρέφος. «Μια βίαιη διάσπαση του «συνεχούς» μητέρας-παιδιού, του «συνεχούς» που εγκαθιδρύθηκε με τέτοια ισχύ σε διάφορες φάσεις μέσα στην μήτρα, ίσως μπορεί να ερμηνεύσει, τόσο την κατάθλιψη της μητέρας, όσο και την οδυνηρή αγωνία του παιδιού». Πρόκειται, προφανώς, για ακόμη μια συνέπεια της εισόδου της μητέρας στο χώρο της εργασίας, όπου προκειμένου να εξασφαλίζεται η δικαιωματική ισοτιμία και ανεξαρτησία της, απαιτείται, αναγκαστικά, και η τάχιστη ανεξαρτοποίηση-εξατομίκευση του παιδιού.

Εάν, όμως, η μείωση των ευκαιριών για σωματική εγγύτητα μπορεί να έχει τέτοιες συνέπειες, όπως η κατάθλιψη της μητέρας και το άγχος αποχωρισμού του παιδιού,ποιές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις εξ΄αιτίας της απόρριψης ή της αγνόησης των συναισθηματικών αναγκών; Σύμφωνα με την Liedloff, «οι νευρώσεις και η παράνοια δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά μια μορφή «προστασίας» του στερημένου ανθρώπου, καθώς πιέζεται κάτω από το «βάρος της απουσίας» και της «μη συνάντησης». Υπάρχει ένα «μούδιασμα», μια νάρκωση, που βοηθά να ξεπεραστεί ο βαθύς ψυχικός πόνος της «μη σχέσης». Και αυτό το «μούδιασμα», μπορεί να είναι ό,τι ακριβώς περιγράφει η λέξη Αλεξιθυμία.

Η λειτουργία της εσωτερίκευσης της καθοδηγητικής φωνής της «μανούλας» μας ή του «πατερούλη» μας, είναι μάλλον γνωστή και από τα άρθρα της λαϊκής ψυχολογίας. Κάθε παιδί, για να διατηρήσει τον εαυτό του «ασφαλή» και στο «σωστό δρόμο»,  εσωτερικεύει την κριτική φωνή του γονιού-φροντιστή του. Και δεν είναι λίγοι αυτοί, που ακόμη και σε προχωρημένο γήρας «ακούν» τη φωνή του γονιού, που τον κουβαλούν ακόμη στους ώμους τους, να τους επιπλήττει. Αυτή η εσωτερικευμένη φωνή, ανάλογα με το παιδί, τον φροντιστή και τη φύση της επι-κριτικής, μπορεί να περιορίσει σημαντικά την εσωτερική συναισθηματική επικοινωνία, επηρεάζοντας το «μεσολόβιο σώμα», τη δέσμη, δηλαδή των νευρικών ινών που συνδέει το αριστερό με το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Το «μεσολόβιο σώμα» είναι υπεύθυνο για τη μεταφορά των συναισθηματικών πληροφορικών από το δεξιό στο αριστερό ημισφαίριο και στην επίτευξη των συσχετίσεων μεταξύ συναισθημάτων και γλωσσικής έκφρασης. Γι’ αυτό ακριβώς, σε άτομα που υπήρξαν θύματα παιδικής κακοποίησης έχει εντοπιστεί μείωση του «μεσολόβιου σώματος», ενώ άλλες μελέτες συνδέουν επίσης το μικρότερο μέγεθος του «μεσολοβίου» με την Αλεξιθυμία. Με άλλα λόγια, όπως το καλυμμένο με επίδεσμο μάτι αναστέλλει την όραση, έτσι κι οι περιορισμένες ευκαιρίες για σωματική και συναισθηματική ασφάλεια,  μπορεί να συρρικνώσουν κρίσιμα το «μεσολόβιο σώμα» και άρα τη δυνατότητα αναγνώρισης και έκφρασης των συναισθημάτων.

Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Καπιταλισμό;

Αν αφήσουμε στην άκρη το οικογενειακό μοντέλο, που προκειμένου να είναι συμβατό με το καπιταλιστικό σύστημα «παράγει» μια σειρά από συνέπειες, (πυρηνική περίκλειστη οικογένεια, περιορισμένος αριθμός απογόνων για να εξασφαλίζεται υψηλή καταναλωτική ευχέρεια, το παιδί δικτάτορας για να ανακουφιστούν οι γονεϊκές ενοχές κ.λπ.), ένα είναι βέβαιο:ο καπιταλισμός για να διατηρηθεί χρειάζεται νικητές και ηττημένους.  Χρειάζεται επίσης το φόβο, καθώς υπόσχεται μεγάλες ανταμοιβές σε όσους κυριαρχήσουν στο παιχνίδι και απειλεί με έσχατη ένδεια εκείνους που δεν θα τα καταφέρουν. Όμως οι «νικητές», έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τον ακραίο ατομικισμό, που φαίνεται πως κατορθώνει μέσα στην καπιταλιστική αρένα να αμβλύνει το φόβο που ο ίδιος ο καπιταλισμός ενσταλάζει. Δηλαδή, η όσο το δυνατόν συντομότερη ανεξαρτοποίηση των παιδιών, φαίνεται πως τα εφοδιάζει με μια «τόλμη» απέναντι στο φόβο του καπιταλισμού. Βιαζόμαστε, με άλλα λόγια, να κάνουμε τα παιδιά μας ανεξάρτητα, για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του καπιταλισμού, αλλά αυτό έχει μια οδυνηρή «παράπλευρη» συνέπεια: τη συναισθηματική ατροφία.

Σύμφωνα με τον ψυχολόγο του πανεπιστημίου του Stanford, HazelMarkus, «οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, (οι υποτιθέμενοι «νικητές»), βλέπουν τον κόσμο σαν ένα φιλόξενο περιβάλλον και αναζητούν ευκαιρίες να εκφράσουν τον ατομικισμό τους, ενώ οι άνθρωποι της εργατικής τάξης, αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως αβέβαιο και τους αρκεί να προστατεύουν τον εαυτό τους με το να προσαρμόζονται σ’ αυτόν». Ο Markus ισχυρίζεται, ακόμη, ότι «για τα μέλη της μεσαίας τάξης το ατομικό επίτευγμα είναι αυτό που επιβραβεύεται, ενώ για τα άτομα από τις χαμηλότερες τάξεις ο μεγαλύτερος στόχος τους είναι το να είναι αλληλεξαρτώμενα και να αποτελούν μέρος της κοινότητας».

Ο καπιταλισμός, τελικά, ανταμείβει τους ανθρώπους των οποίων ο εγκέφαλος και οι σχέσεις αλλάζουν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του, αλλά ταυτόχρονα, αναμένει απ' αυτούς να πληρώσουν αυτό το τίμημα της επιτυχίας. Και το τίμημα για μερικούς, είναι αυτή η λωρίδα φαιάς ουσίας που συνδέει τα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Η σμίκρυνση του «μεσολόβιου σώματος» και άρα, ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Αν δεν έχει κανείς τη δυνατότητα να εντοπίσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του, η σφοδρότητα των συναισθημάτων αυτών αργά ή γρήγορα θα γίνει αφόρητη και δεν θα περιοριστεί στο ψυχικό πεδίο, αλλά θα «σωματοποιηθεί». Εξ’ αιτίας αυτής της βουβής συναισθηματικής σφοδρότητας, οι άνθρωποι με Αλεξιθυμία, και προκειμένου να προστατευτούν, οικοδομούν συχνά «τείχη γύρω από την καρδιά τους», μετριάζοντας ακόμη περαιτέρω τα συναισθήματα και περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τις ευκαιρίες συναισθηματικής επαφής με τους άλλους. Έτσι «δουλεύει» ο καπιταλισμός και το τίμημα του είναι ορατό στους «επιτυχημένους» γύρω μας.

Πώς «θεραπεύεται», λοιπόν, ο καπιταλισμός; Πιθανόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θεραπεύεται η Αλεξιθυμία: αυξάνοντας τις ευκαιρίες για να παίξουμε, να αγαπήσουμε και,εν τέλει, να «υπάρξουμε». Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες… για να γίνει η Επανάσταση...


Αναδημοσίευση από το The Press Project

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Συνεργασία του Σωματείου με το 18 ΑΝΩ: Πρόγραμμα σεμιναρίου "Η τέχνη ως κοινωνικοποιητικός παράγων. Τέχνη – Θεραπεία και προληπτικές κινήσεις" - Αιτήσεις συμμετοχής.






Η τέχνη ως κοινωνικοποιητικός παράγων. Τέχνη – Θεραπεία και προληπτικές κινήσεις


Οι προληπτικές κινήσεις αποσκοπούν στην ανάπτυξη μηχανισμών μέσα από τη γνώση και το βίωμα, που θα επιτρέψουν στο άτομο να αντισταθεί στη χρήση ουσιών. Που θα το ενισχύσουν στην κατανόηση των δυσκολιών του και στην υιοθέτηση μιας άλλης προσέγγισης των ζητημάτων που το απασχολούν. Έτσι που να αντιμετωπίζει επιτυχώς τους παράγοντες κινδύνου αλλά και γενικότερα ζητήματα ψυχοκοινωνικής υγείας.
Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους στρατηγικός στόχος των προληπτικών κινήσεων, είναι να καταλάβουν τη θέση που τους ανήκει στην κοινωνία, με την εμπλοκή τους σε διαδικασίες κοινωνικοποίησης. Να τους δοθεί η δυνατότητα να βρουν αυτή τη θέση ή να διεκδικήσουν αυτή τη δυνατότητα. Με αρωγούς τους ενηλίκους που τους περιβάλλουν. 
Από την άλλη πλευρά η σημασία της τέχνης ως εργαλείο σε προληπτικού τύπου κινήσεις, βρίσκεται στο νόημα αυτής της ίδιας της τέχνης. Μολονότι είναι δύσκολο να αποδοθεί αναλυτικά το νόημα και η σημασία τους, για ένα θέμα με μακρά ιστορία, εν συντομία και σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι σκοπός της τέχνης είναι να ερεθίσει, να προβληματίσει και να οδηγήσει σε νέους αισθητικούς δρόμους, να αναμοχλεύσει και να διακινήσει συναισθήματα. Η τέχνη δεν δίνει λύσεις και απαντήσεις.
Ο προβληματισμός και ο διάλογος για το ζήτημα αυτό διαρκεί πολλά χρόνια, καθώς τα ερωτήματα και οι απαντήσεις ξεπηδούν συνεχώς έτσι που να υπάρχει μια αέναη κίνηση νέων ιδεών και σκέψεων, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε νέες λύσεις και νέους τρόπους.        
Η συνεχής αναζήτηση της αισθητικής στην καθημερινότητα της τέχνης οδηγεί τους ανθρώπους σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Στο σημείο αυτό συναντώνται η πρόληψη με την τέχνη. Είναι η αφετηρία της σύνθεσης. Είναι το σημείο, του η τέχνη συναντά την επιστήμη σε κοινό δυναμικό πεδίο και σε αμφίδρομη σχέση. Αυτή η συνεχής κίνηση, με το πλούσιο συμβολικό περιεχόμενο, γίνεται μέρος της όποιας προληπτικής κίνησης.
Το σεμινάριο στοχεύει στην ανάπτυξη αυτής της προβληματικής, στην ανάπτυξη του διαλόγου και της ανταλλαγής, στην αναζήτηση στρατηγικών και νέων δρόμων.      
Στοχεύει στην οριοθέτηση εννοιών και πρακτικών που αφορούν στην τέχνη και στην  πρόληψη. Στην ανάπτυξη ή δημιουργία πλαισίων εφαρμογής με βάση πραγματικά δεδομένα στο ιδιαίτερο εργασιακό – θεσμικό περιβάλλον του κάθε συμμετέχοντα στο σεμινάριο. Τέλος στοχεύει στην περεταίρω συνέχιση του διαλόγου, όπως και στην ανάπτυξη εποπτικής συνεργασίας.
Το σεμινάριο οργανώνεται από το 18 Άνω σε συνεργασία με το Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης και απευθύνεται σε εργαζομένους των Κέντρων Πρόληψης.
Επιστημονικά υπεύθυνοι είναι η Κλειώ Μακρή ειδική θεραπεύτρια – εικαστικός και ο Δημήτρης Υφαντής κοινωνιολόγος.
Το σεμινάριο έξι (6) συναντήσεων, θα γίνεται κάθε Τετάρτη 9:30 – 13:30 στο Κέντρο Εκπαίδευσης 18 ΑΝΩ (Κεφαλληνίας 71), από 9/11/2016 έως 21/12/2016.
Την οργανωτική επιτροπή του σεμιναρίου αποτελούν οι κ. Κουτζανίδου Αναστασία και Μπερτάνη Ερμιόνη του Κέντρου Εκπαίδευσης  18 ΑΝΩ.
Το σεμινάριο είναι δωρεάν και χορηγείται βεβαίωση παρακολούθησης.
Οι ενδιαφερόμενοι για την παρακολούθηση του σεμιναρίου, θα πρέπει να αποστείλουν αίτηση με σύντομο βιογραφικό σημείωμα στο Κέντρο Εκπαίδευσης 18 ΑΝΩ, στο email:  ekpaideusis18ano@gmail.com ή στο fax: 210 8611255 από την Πέμπτη 13/10/2016 έως την Τετάρτη 2/11/2016 και ώρα 15:00 μ.μ..
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε  τηλέφωνο  210 8622914 ενώ τη φόρμα για τις αιτήσεις συμμετοχής, όπου θα αναγράφετε ονοματεπώνυμο, ειδικότητα, επαγγελματική εμπειρία, τηλέφωνο και email θα τη βρείτε στην ιστοσελίδα του 18 ΑΝΩ (www.18ano.gr).



Πρόγραμμα

1η συνάντηση    9 Νοέμβρη
  • Πρωτοβάθμια πρόληψη: Αρχές, μεθοδολογία, στόχοι, πρακτικές.
Ντόρα Καρβούνη-κοιν. λειτουργός/κοινωνιολόγος, Δημήτρης Υφαντής-κοινωνιολόγος
  • Οι κοινωνικοποιητικές και θεραπευτικές δυνάμεις της τέχνης
Κατερίνα Μάτσα-ψυχίατρος

2η συνάντηση    23 Νοέμβρη
  • Σχολική κοινότητα. Ο ρόλος του σχολείου, του εκπαιδευτικού και η εφηβεία.
Πέπη Ορφανάκη-εκπαιδευτικός, Ηλίας Κοσμόπουλος-εκπαιδευτικός, Στέλιος Μακρής-ψυχολόγος

3η συνάντηση    30 Νοέμβρη
  • Η τέχνη ως δημιουργία και έκφραση. Η τέχνη στην εκπαίδευση. Η τέχνη στην εργοθεραπεία. Όταν τέχνη και θεραπεία συναντώνται. Ζητήματα θεωρίας, μεθοδολογίας και πρακτικής εφαρμογής.
Αμαλία Ατσαλάκη-ψυχολόγος, Κλειώ Μακρή-ειδική θεραπεύτρια/εικαστικός
  • Παρουσίαση και ανάλυση καλλιτεχνικών έργων ομάδων τέχνης.
Κλειώ Μακρή-ειδική θεραπεύτρια/εικαστικός

4η συνάντηση    7 Δεκέμβρη
  • Η τέχνη στο πλαίσιο ενός θεσμού. Δυσκολίες υλοποίησης, εναλλακτικές προτάσεις, πρακτικές.
Κλειώ Μακρή-ειδική θεραπεύτρια/εικαστικός, Εριφύλη Γιαννακοπούλου-καλλιτέχνις/Ομάδα (Ο)

5η συνάντηση    14 Δεκέμβρη
  • Εικαστικές τέχνες και προληπτικές δραστηριότητες. Η λειτουργία ενός εργαστηρίου.
Αδάμ Μαυρόπουλος-ειδικός θεραπευτής/εικαστικός
  • Η μουσική σε ένα πλαίσιο πρόληψης.
Στέφανος Κόρακας-ανθρωπολόγος/μουσικός

6η συνάντηση    21 Δεκέμβρη
  • Δραματοθεραπεία (βιωματικό).
Παναγιώτης Ζαγανιάρης-δραματοθεραπευτής/σκηνοθέτης/ηθοποιός
  • Απολογισμός, εκτιμήσεις, προοπτικές περεταίρω διαλόγου και εποπτικού έργου. Κλείσιμο σεμιναρίου.
Κλειώ Μακρή-ειδική θεραπεύτρια/εικαστικός, Δημήτρης Υφαντής-κοινωνιολόγος

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Συνεργασία του Σωματείου μας με το 18 ΑΝΩ: Εκπαιδευτικό σεμινάριο


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Επικοινωνία: prolipsiworkers@gmail.com
03/10/2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Συνεργασία του Σωματείου μας με το 18 ΑΝΩ: εκπαιδευτικό σεμινάριο

Το Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης και η Μονάδα Απεξάρτησης  18 ΑΝΩ (ΨΝΑ-Δαφνί), εμβαθύνοντας τις διεργασίες δικτύωσης, ανταλλαγής και αλληλοϋποστήριξης που εγκαινιάσαμε το 2015, διοργανώνουμε εκπαιδευτικό σεμινάριο με θέμα «Η τέχνη ως κοινωνικοποιητικός παράγων. Τέχνη-θεραπεία και προληπτικές κινήσεις».

Στόχος του σεμιναρίου είναι η υποστήριξη των εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης, στην προσπάθειά μας να παρέχουμε πιο ολιστικές, ποιοτικές και αποτελεσματικές υπηρεσίες πρωτογενούς και καθολικής πρόληψης στην κοινότητα.

Διαρθρώνεται σε 6 συνεδρίες 3ωρης διάρκειας καθεμία (10πμ ως 1μμ), που θα διεξαχθούν από τις 9/11/2016 ως 14/12/2016 στο Κέντρο Εκπαίδευσης του 18 ΑΝΩ (Κεφαλληνίας 71, Κυψέλη).

Εκπαιδευτές στο πλαίσιο του σεμιναρίου θα είναι συνάδελφοι του 18 ΑΝΩ καθώς και συνεργαζόμενοι καλλιτέχνες και επιστήμονες.

Συντονιστές του σεμιναρίου είναι οι συνάδελφοι Κλειώ Μακρή (εικαστικός, ειδική θεραπεύτρια – 18 ΑΝΩ) και Δημήτρης Υφαντής (κοινωνιολόγος – 18 ΑΝΩ).

Το αναλυτικό πρόγραμμα και η προθεσμία υποβολής αιτήσεων συμμετοχής θα δημοσιοποιηθούν στην ιστοσελίδα του 18 ΑΝΩ και στο ιστολόγιο του Σωματείου μας τις επόμενες ημέρες.

Το Δ.Σ. του Σωματείου