Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Άρθρο του Υπεύθυνου Περ. Παραρτήματος Αιγαίου του Σωματείου: "Όποιος σιωπά, συναινεί"

maga.gr

Όποιος σιωπά, συναινεί

Σπύρος Στογιάννης, κοινωνικός λειτουργός, Μ.Sc, στέλεχος πρόληψης

Σκέψου. Το παράλογο κερδίζει χώρο, η συνομωσιολογία υφαίνει τον ιστό της στα ευήκοα αυτιά των -έτοιμων από καιρό- μικροαστών που χρόνια νανουρίζονταν με παραμύθια και όταν ξύπνησαν, κράτησαν τους δράκους να «φάνε» τους άλλους, τους διαφορετικούς. Μην προσπερνάς , ήρθε η σειρά μας. Η σιωπή μας, θρέφει τους μύθους τους. 

Άκου δίπλα σου, στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο, στο λεωφορείο, ξερνάν' χωλή. Μίλα. Μην αφήνεις το άδικο να θεριεύει. Το μαύρο ξεσπαθώνει, η γάγγραινα επεκτείνεται στο κοινωνικό σώμα. 

Πάρε θέση. Ο Ορθός λόγος βιάζεται κι η Δημοκρατία ενοχοποιείται για όλα τα κρίματα του καπιταλισμού. Ο βιαστής σε θέση κατήγορου. 

Βγες και κοίτα δίπλα σου.


Πολλοί νιώθουν σαν κι εσένα. Μην αφήσεις να σου πάρουν την ανθρωπιά σου, γέμισε το μυαλό με μνήμες απ' τα όμορφα. Ντύσε τες με εικόνες και συναισθήματα. Οι τέχνες σου (ξανά)θυμίζουν ποιος είσαι: Eίσαι το ον που κοιτά ψηλά, εκείνο που 'χει το προνόμιο σε αυτή τη γη να ονειρεύεται. 

Γύρω μας γίνονται τόσα πολλά: Συλλογικότητες, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, πολιτική ένταξη. Είναι εκεί έξω, δρόμοι ανοιχτοί, μας καλούν να τους περπατήσουμε και μας περιμένουν. 


(Για τον Παύλο και τους Παύλους αυτού του κόσμου, τους μετανάστες που χάθηκαν απ το μαχαίρι των φασιστών και πέρασαν στα ψιλά των ανθρωποφάγων ΜΜΕ.)



Αναδημοσίευση από το maga.gr 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Σημαντικό Διήμερο Ανοιχτών Συζητήσεων με τον Will Hall - 4 & 5 Οκτώβρη - Hearing Voices Network & Κ.Ψ.Υ. Αγίων Αναργύρων





ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ
ΜΕ ΤΟΝ WILL HALLM.ADIPLPROCESS WORK
4 και 5 Οκτωβρίου 2013
Κτήριο ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 2 και Βουκουρεστίου
 
Δύο χρόνια μετά την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα, ο Will Hall, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του διεθνούς κινήματος ομότιμης υποστήριξης και χειραφέτησης στο χώρο της ψυχικής υγείας, επιστρέφει για μια διημερίδα που συνδιοργανώνεται από το Hearing Voices Network Αθήνας και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγίων Αναργύρων. Θα είναι μαζί μας στις 4 και 5 Οκτωβρίου, στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 2 και Βουκουρεστίου, για να συζητήσουμε για θέματα επίκαιρα που παραμένουν ταμπού, να ανταλλάξουμε απόψεις και να εντοπίσουμε τις συνδέσεις μεταξύ αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και όσων βιώνουμε μέσα μας.
  
Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου 2013, ώρα 17:30 – 21:00
Ζώντας με αυτοκτονικά συναισθήματα:
Τα όνειρα της κοινότητας από την
απόγνωση προς την ελπίδα
 
Στις συζητήσεις για τη σύγχρονη ελληνική κατάσταση, συνήθως γίνεται αναφορά σε στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα για τη ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών ως τραγική επίπτωση της κρίσης στη ζωή μας. Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός καταρρίπτει το μύθο ότι τα αυτοκτονικά συναισθήματα είναι σύμπτωμα μεμονωμένων αρρώστων μυαλών και καταδεικνύει μια ανθρώπινη εμπειρία πολύ πιο διαδεδομένη από όσο νομίζουμε, άμεσα συνυφασμένη με την κοινωνική δυσχέρεια. Όμως, τέτοιες πληροφορίες αφήνουν τους ανθρώπους μετέωρους όταν παρατίθενται ως πικρές διαπιστώσεις για μια μίζερη πραγματικότητα και εκεί κλείνει η κουβέντα. Κατά τον Will Hall, η παρόρμηση προς το θάνατο είναι συχνά μια απεγνωσμένη ανάγκη για αλλαγή, η οποία συγκρούεται με μια συντριπτική αίσθηση αδυναμίας. Στη συζήτηση που θα κάνουμε, τα αυτοκτονικά συναισθήματα δεν θα είναι ο επίλογος, αλλά η αφετηρία, με σκοπό να προχωρήσουμε στην κατανόηση των βαθύτερων αναγκών μας και να εξερευνήσουμε τρόπους αντιμετώπισης που ανοίγουν δρόμους προς την αλλαγή. Θα ενημερωθούμε σχετικά με πρόσφατες έρευνες, καινοτόμες πρακτικές και χρήσιμα εργαλεία διαχείρισης.
 
 
Σάββατο, 5 Οκτωβρίου 2013, ώρα 11:00 – 14:30
Αμοιβαία υποστήριξη και ενσυναίσθηση:
Μαθήματα από τα κινήματα βάσης για
την ψυχική υγεία

Πώς μπορούμε να απελευθερωθούμε και να νοιαζόμαστε αληθινά ο ένας για τον άλλο; Πώς μπορούμε να δουλέψουμε μαζί για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι; Τι είδους δεξιότητες και συνεργασία χρειαζόμαστε; Ο Will Hall, εξερευνά απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μέσα από την πολυετή συμμετοχή του στο παγκόσμιο κίνημα αυτοβοήθειας, αμοιβαίας υποστήριξης και προάσπισης δικαιωμάτων άμεσα ενδιαφερομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας. Στην Ελλάδα, αν και είναι σχετικά πρόσφατη η ιστορία της συγκρότησης παρόμοιων εγχειρημάτων, η αμέριστη συμβολή όλο και περισσότερων ανθρώπων σε αυτά είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σημεία της δύσκολης εποχής που διανύουμε. Μια σύγχρονη πρόκληση είναι πώς θα κατακτήσουμε την ευθύνη και τον έλεγχο του εαυτού μας χωρίς να λοξοδρομήσουμε προς τον ατομικισμό, πώς θα εμπλεκόμαστε σε συλλογικές διαδικασίες ανταλλαγής και αμοιβαίας υποστήριξης χωρίς να παραιτούμαστε από αυτονόητα δικαιώματα διασφάλισής μας από ένα κοινωνικό κράτος. Συζητώντας για τις εμπειρίες μας, τις ιδέες και τους προβληματισμούς μας, θα δούμε πως μπορούμε να οργανώνουμε πιο αποτελεσματικά τις προσπάθειες μας ώστε να κατακτήσουμε ένα ουσιαστικό αίσθημα μοιράσματος και ενδυνάμωσης. Είναι ευπρόσδεκτοι/ες να πάρουν μέρος στη συζήτηση: Άτομα που έχουν παλέψει με την ψυχική δυσφορία, φίλοι και συγγενείς, επαγγελματίες, φοιτητές, ευαισθητοποιημένα μέλη της κοινότητας. Όταν συζητάμε για ένα θέμα ταμπού που ίσως ακουμπά προσωπικούς φόβους, άσχημες αναμνήσεις ή σκέψεις, ενδέχεται να ανακινηθούν μέσα μας έντονα συναισθήματα. Για το λόγο αυτό, αν και δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή και στις δύο ημέρες συζητήσεων, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό όσες και όσοι λάβουν μέρος στη συζήτηση της Παρασκευής να παρακολουθήσουν και τη συζήτηση του Σαββάτου που θα εστιάσει σε προτάσεις αντιμετώπισης της ψυχικής οδύνης μέσα από συλλογικά εγχειρήματα και θα μας δώσει την ευκαιρία να αποφορτιστούμε από τα συναισθήματα της προηγούμενης ημέρας.
 

Λίγα λόγια για τον Will Hall

Ο Will Hall κάποτε είχε πάρει διάγνωση σχιζοφρένειας. Προχώρησε στην ανάρρωση μέσα από το κίνημα αυτοβοήθειας, την πνευματική ενασχόληση και την ολιστική προσέγγιση της υγείας. Σήμερα πρωτοστατεί στο παγκόσμιο κίνημα ομότιμης υποστήριξης (peer support) και ενδυνάμωσης άμεσα ενδιαφερόμενων στο χώρο της ψυχικής υγείας, ενώ παράλληλα προσφέρει ψυχοθεραπευτικές, συμβουλευτικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Ενδιαφέρεται για εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του ψυχικού πόνου και για την ανάδειξη της ψυχικής ποικιλομορφίας. Έχει διδάξει σε πολλές χώρες και έχει προσφέρει εκπαίδευση σε μια μεγάλη ποικιλία ομάδων που συμπεριλαμβάνει επαγγελματίες, φοιτητές, άμεσα ενδιαφερόμενους, μέλη οικογενειών και φορείς χάραξης πολιτικής.
Έχει εκπαιδευτεί και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στην προσέγγιση Process Work και έχει ολοκληρώσει διετή εκπαίδευση στον Ανοιχτό Διάλογο με τον Jaakko Seikkula. Είναι συνιδρυτής πολλών ομάδων αυτοβοήθειας, συνηγορίας και κοινοτικής δράσης στις Η.Π.Α., όπως το Icarus Project, το Freedom Centre και το Portland Hearing Voices. Επίσης, είναι μέλος του Δ.Σ. του Intervoice. Η δουλειά του έχει προβληθεί από διάφορα ΜΜΕ όπως οι New York Times, το Newsweek, το National Public Radio και είναι παραγωγός του MadnessRadio. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες:
 
www.willhall.net,
www.madnessradio.net
http://theicarusproject.net
http://www.portlandhearingvoices.net


Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Ερώτηση και Α.Κ.Ε. βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις οφειλές του ΟΚΑΝΑ προς τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων


Ερώτηση και Α.Κ.Ε. βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις οφειλές του ΟΚΑΝΑ προς τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων

25-9 -2013
Προς τον κ. Υπουργό Υγείας
Στις 24/5/2013, πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ βουλευτών της ΕΕΚΕ Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ και της Προέδρου του ΟΚΑΝΑ, κατόπιν αιτήματος της τελευταίας. Στη συνάντηση αυτή, η Πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ μας παρέδωσε έγγραφο πέντε σελίδων, με τίτλο «ΠΛΗΡΩΜΕΣ ΑΝΑ ΕΤΗ ΑΠΟ ΟΚΑΝΑ», το οποίο σε πίνακα αναγράφει τα ποσά που κατανεμήθηκαν από τον ΟΚΑΝΑ σε έκαστο των -αριθμημένων στον πίνακα- 71 Κέντρων Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας, για την περίοδο 2009 ως 2013 (μάλιστα, όπως η ίδια ανέφερε, ως τις 30/06/2013 παρότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 24/5/2013). Στο τελικό κελί του εν λόγω πίνακα, το οποίο αντιστοιχεί στο πεδίο με την αναγραφή «ΣΥΝΟΛΟ», έχει αποτυπωθεί το ποσό των 29.574.854,54€, ως άθροισμα των ποσών 6.002.437,44€ για το 2009, 14.836.272,75€ για το 2010, 4.043.606,22€ για το 2011, 3.496.270,02€ για το 2012 και 1.196.268,11€  για το 2013 – ποσά που, σύμφωνα με τον πίνακα, ο ΟΚΑΝΑ κατέβαλε καθ’ έτος στα 71 Κέντρα Πρόληψης. Έχει αποτυπωθεί, δηλαδή, πως το συνολικό ποσό που η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ έχει καταβάλλει στα Κέντρα Πρόληψης, για την περίοδο από 1/1/2009 ως 30/6/2013, είναι 29.574.854,54€.
Διερευνώντας το ζήτημα από την πλευρά μας, για τα έτη ως και το 2009, οι επιχορηγήσεις του Υπουργείου Υγείας προς τον ΟΚΑΝΑ για τα Κέντρα Πρόληψης δεσμεύονταν στον ΚΑΕ 2558, που αφορούσε στην επιχορήγηση του ΟΚΑΝΑ, των Κέντρων Πρόληψης και του ΕΚΤΕΠΝ. Ο ΚΑΕ 2558 από το οικονομικό έτος 2010 και εφεξής αφορά μονάχα στην επιχορήγηση ΟΚΑΝΑ και ΕΚΤΕΠΝ. Τα δε Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας επιχορηγούνται μέσω του διακριτού ΚΑΕ 2555 του προϋπολογισμού του Υπουργείου Υγείας, ο οποίος συγκεκριμένα αφορά στην «Επιχορήγηση στον ΟΚΑΝΑ για δαπάνες των Κέντρων Πρόληψης», σύμφωνα με την υπ’ αρ. πρωτ. οικ. 2/82336/13-11-2009 απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών. Κατά συνέπεια, τα χρήματα που ετησίως δεσμεύονται στον ΚΑΕ 2555 του Υπουργείου Υγείας και αποδίδονται στον ΟΚΑΝΑ, έχουν ως αποκλειστικό τελικό αποδέκτη τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων.
Βάσει των επισήμων εγγράφων του Υπουργείου Υγείας με ημερομηνίες από 1/1/2009 ως 17/7/2013, με τα οποία εγκρίνονται ποσά για την περίοδο από 1/1/2009 ως 30/6/2013 προς τον ΟΚΑΝΑ μεν, αποκλειστικά δε για τα Κέντρα Πρόληψης, προκύπτει ότι: Το ύψος των ποσών που ο ΟΚΑΝΑ έχει λάβει από το Υπουργείο Υγείας αποκλειστικά για τα Κέντρα Πρόληψης από την 01/01/2009 ως την 30/6/2013 ανέρχεται σε 36.600.000€.
Προκύπτει, λοιπόν -από την αντιπαραβολή των ποσών στις αποφάσεις του Υπουργείου Υγείας με τα ποσά του πίνακα, που η Πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ επέδωσε στους βουλευτές της ΕΕΚΕ Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ- πως η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ δεν έχει διαθέσει τουλάχιστον 7.025.145,46€ (36.600.000€ μείον 29.574.854,54€από τα ποσά, που από 1/1/2009 ως 30/6/2013 έχει λάβει ο ΟΚΑΝΑ από το Υπουργείο Υγείας αποκλειστικά για τα Κέντρα Πρόληψης.
- Επειδή τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας δεν είναι ανεξάρτητες δομές από τις δομές του ΟΚΑΝΑ, ο οποίος έχει την επιστημονική εποπτεία
- Επειδή οι εργαζόμενοι των Κέντρων Πρόληψης προσφέρουν σημαντικές και αναγκαίες υπηρεσίες πανελλαδικά και σε πολύ δύσκολες συνθήκες
- Επειδή οι υπηρεσίες τους απειλούνται εξ αιτίας της ακραίας και χρόνιας υποχρηματοδότησής τους
 Ερωτάται ο κ. Υπουργός:
1α. Αποδόθηκαν από τον ΟΚΑΝΑ στα Κέντρα Πρόληψης το σύνολο των ποσών, όπως είχαν πιστωθεί από 01/01/2009 μέχρι 31/12/2009 βάσει ετήσιων προϋπολογισμών στον ΚΑΕ 2558 του Υπουργείου Υγείας,  που αφορούσε συνολικά την επιχορήγηση ΟΚΑΝΑ, Κέντρων Πρόληψης και ΕΚΤΕΠΝ, ωστόσο διατέθηκαν από το Υπουργείο Υγείας με τη ρητή σημείωση/εντολή ότι δίνονται αποκλειστικά για αποπληρωμή των μη καταβληθέντων ποσών παρελθόντων ετών προς τα Κέντρα Πρόληψης αλλά και (στην περίπτωση της ΔΥ5α/οικ.138120/19-10-2009) ως επιχορήγηση Δ΄ τριμήνου 2009; Αν δεν αποδόθηκαν, γιατί;
β. Αποδόθηκαν από τον ΟΚΑΝΑ στα Κέντρα Πρόληψης το σύνολο των ποσών, όπως είχαν πιστωθεί από 1/1/2010 μέχρι 30/6/2013 βάσει ετήσιων προϋπολογισμών στον ΚΑΕ 2555 του Υπουργείου Υγείας, που αφορά αποκλειστικά τις ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης; Αν δεν αποδόθηκαν, γιατί;
γ. Ποιο είναι, τελικά, το συνολικό ύψος των οφειλομένων ποσών ως σήμερα, δηλαδή των ποσών που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας δόθηκαν στον ΟΚΑΝΑ για τις ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης, από 1/1/2009 έως και σήμερα (Σεπτέμβριος 2013) και δεν έχουν αποδοθεί από τη διοίκηση του ΟΚΑΝΑ στους τελικούς αποδέκτες;
2. Είναι ενήμερο το Υπουργείο Υγείας για αυτά τα αδιάθετα ποσά και για την τύχη τους άμα τη διάθεσή τους στον ΟΚΑΝΑ για τις ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης; Εφ’ όσον ναι, βάσει ποιων συγκεκριμένων εγγράφων της διοίκησης ΟΚΑΝΑ προς τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου και ποιων αποφάσεων του Υπουργείου;
3.    Είναι ενήμερο του Υπουργείο Υγείας σχετικά με το εάν η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ διέθεσε τα ποσά σε σκοπούς άλλους των αναγκών των Κέντρων Πρόληψης; Αν ναι, τότε ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι σκοποί και ποια ήταν η διαδικασία; 
  1. Το έτος 2010 είχαν προϋπολογιστεί για τα Κέντρα Πρόληψης 9.000.000€ στον ΚΑΕ 2555, με την υπ’ αριθμ. ΔΥ5α/οικ. 492/4-01-2010 απόφαση. Ωστόσο, το 2010 καταβλήθηκαν τελικά από το Υπουργείο Υγείας 7.650.000€ στον ΚΑΕ 2555. Με βάση αυτό το τελευταίο ποσό υπολογίσαμε τις οφειλές του ΟΚΑΝΑ προς Κέντρα Πρόληψης για το έτος 2010. Ωστόσο, υπάρχει απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών και/ή του Υπουργείου Υγείας, που να ορίζει και να αιτιολογεί την περικοπή αυτή, καθότι από τη δική μας έρευνα τέτοια απόφαση δεν προέκυψε;
  1. Θα αποδοθούν άμεσα τα οφειλόμενα ποσά, η απώλεια των οποίων έχει κλονίσει τη βιωσιμότητα των Κέντρων Πρόληψης της χώρας, σε μια εποχή που -όπως προκύπτει και από την τελευταία Ετήσια Έκθεση του ΕΚΤΕΠΝ-  οι ανάγκες των τοπικών κοινωνιών έχουν αυξηθεί σημαντικά και συνεπώς η στήριξη της λειτουργίας των Κέντρων Πρόληψης και των εργαζομένων είναι εξαιρετικά απαραίτητη;
Aιτούμεθα να κατατεθεί στη Βουλή

Το σύνολο των επισήμων εγγράφων που θα τεκμηριώνουν τις απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα, συμπεριλαμβανομένων των κινήσεων («εξτρέ») τραπεζικών λογαριασμών του ΟΚΑΝΑ από 01/01/2009 ως σήμερα (Σεπτέμβριος 2013), οι οποίες αφορούν την επιχορήγηση για τις ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης και όλων των αποφάσεων του Υπουργείου Υγείας για την ίδια περίοδο, οι οποίες αφορούν την επιχορήγηση για τις ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης.

Οι Ερωτώντες και Αιτούντες Βουλευτές

Μαντάς Χρήστος

Ζαχαριάς Κώστας

Ξανθός Ανδρέας

Κυριακάκης Βασίλης

Κατριβάνου Βασιλική

Μιχαλάκης Νίκος

Ζερδελής Γιάννης

Αγαθοπούλου Ειρήνη

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η Ερώτηση σε μορφή αρχείου pdf, με αριθμό πρωτοκόλλου της Βουλής, από το www.hellenicparliament.gr: 






Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Κλείνει το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών



Έκτακτο: Κλείνει το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών



Απόφαση Συγκλήτου του ΕΚΠΑ της έκτακτης συνεδρίας της 23ης Σεπτεμβρίου 2013


Η Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.) στη σημερινή έκτακτη συνεδρία της 23ης Σεπτεμβρίου 2013 διαπιστώνει: την αντικειμενική πλήρη αδυναμία της εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ότι η ακατάληπτη επιμονή των Υπουργείων Παιδείας και Θρησκευμάτων και Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης σε επιλογές που οδηγούν ευθέως στην υπονόμευση της ανώτατης εκπαίδευσης της νέας γενιάς της Ελλάδας, ουσιαστικής ελπίδας για την υπέρβαση της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης τα επόμενα χρόνια, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να γίνει αποδεκτή.
ότι τα Υπουργεία Παιδείας και Θρησκευμάτων και Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με αστοιχείωτους λογιστικούς υπολογισμούς και λογικά άλματα, που δεν αρμόζουν σε υπεύθυνους φορείς ευνομούμενης πολιτείας, και πλήρη αδιαφάνεια, περιθωριοποιεί το πρώτο Πανεπιστήμιο της Χώρας και των Βαλκανίων, που προσφέρει αδιαλείπτως από το 1837 σημαντικότατα εκπαιδευτικό, ερευνητικό και κοινωνικό έργο συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της χώρας.

Η Σύγκλητος, κατόπιν αυτών αποφασίζει την προσφυγή στα αρμόδια δικαστήρια της χώρας, αλλά και της Ευρώπης επικαλούμενη τα συνταγματικά της δικαιώματα και τις διεθνείς συμβάσεις περί ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης.
 
Η Σύγκλητος του Ε.Κ.Π.Α. με λύπη της ενημερώνει την κοινή γνώμη ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών εξαναγκάζεται χωρίς τη θέλησή του σε αδυναμία εγγραφής των νεοεισαχθέντων φοιτητών, διεξαγωγής εξετάσεων, ορκωμοσίας πτυχιούχων και, γενικώς κάθε άλλης ακαδημαϊκής λειτουργίας και παροχής κοινωνικού έργου, καθώς και ανταπόκρισης στις διεθνείς υποχρεώσεις του.
 
Η Σύγκλητος, τέλος, απευθύνει θερμή παράκληση προς πάντα αρμόδιο έστω και την ύστατη αυτή στιγμή για την αναστολή των επώδυνων μέτρων σε βάρος του Ε.Κ.Π.Α.
 
Αθήνα 23-9-2013


Αναδημοσίευση από το AlfaVita

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Επίκαιρο κριτικό άρθρο: "Η πρόληψη της τοξικομανίας ως διακύβευμα της νεωτερικότητας"


Η πρόληψη της τοξικομανίας ως διακύβευμα της νεωτερικότητας

Γ. Γιαννούσης 


Το άρθρο  προσπαθεί  να δείξει  πως η πρόληψη της τοξικομανίας καθίσταται ένα προνομιακό πεδίο, ένας μηχανισμός άσκησης ελέγχου των νέων και μέσω αυτών της οικογένειας και του γενικότερου πληθυσμού. Επιχειρεί, επίσης, να καταστήσει κατανοητό πως δημιουργείται ένα τρίγωνο, όπου ο κυρίαρχος λόγος συναντάται με τις ναρκωτικές ουσίες και το νεανικό πληθυσμό, με στόχο την κοινωνικοποίηση και χειραγώγηση της συμπεριφοράς. Τέλος να συνδέσει το νόημα της τοξικομανίας με την αυτοποιητική διάσταση κατασκευής του εαυτού και να κατευθύνει την «πρόληψη» στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας αναστοχαστικά οργανωμένης αφήγησης του εαυτού και της κοινότητας.

Για τα ευεργετήματα και τη σκοπιμότητα της πρόληψης κατά των ναρκωτικών ουσιών έχουν γραφτεί πολλά. Διατηρώντας ζωντανή την ουσία της παρέμβασης των προγραμμάτων πρόληψης και κατανοώντας τις δυνατότητες που δίνει σε ομάδες του πληθυσμού, στο παρόν άρθρο επιχειρείται μια διαφορετική ανάγνωση της σκοπιμότητας της πρόληψης. Πιο συγκεκριμένα σκοπός αυτού του κειμένου είναι να εξεταστεί πώς ο δυτικός κόσμος εγκαθιδρύει «λόγους αλήθειας» και σημασιοδοτεί έννοιες, όπως η τοξικομανία. Να αναγνωστεί πως διαμέσου του προσδιορισμού της τοξικομανίας (ή/και του φόβου της τοξικομανίας) και του αποκλεισμού της στο κοινωνικό περιθώριο, επιχειρείται η υποβολή της κανονικής συμπεριφοράς, και ιδιαιτέρως της συμπεριφοράς των παιδιών, σε ένα καθεστώς πειθαρχίας και «ομαλοποίησης». Και, τέλος, προτείνει να εγκολπωθούν οι διαδικασίες πρόληψης στο επίπεδο της θεσμικής αναστοχαστικότητας, της συγκρότησης της ταυτότητας και της αυτοαναφορικότητας των συστημάτων.
Η προσπάθεια να διατυπωθεί ένας «νέος» κοινωνιολογικός λόγος σχετικά με την τοξικομανία εκφράζεται κυρίως με τη διατύπωση μιας κριτικής των κλασσικών θεωριών της τοξικομανίας και με τη μετατόπιση από τη βιολογική στην κοινωνική θεώρησή της. Με την απομάκρυνση από το βιολογικό ερμηνευτικό σχήμα η τοξικομανία, τοποθετείται και ερμηνεύεται στο εκάστοτε κοινωνικό/πολιτιστικό πλαίσιο.
     Υπό αυτό το πρίσμα, η «τοξικομανία» νοείται ως δημιούργημα των κοινωνιών. Αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής δομής, υφίσταται τις συνέπειες των συντελούμενων κοινωνικών μεταβολών και διαφοροποιείται ως προς το χρόνο και τον τόπο αλλά και ως προς μεταβλητές όπως η κοινωνική τάξη, το φύλο, η εθνότητα κ.λπ. Δεν συνίσταται ως βιολογική κατηγορία αλλά προσδιορίζεται με τους ίδιους όρους με τους οποίους κατανοούνται οι υπόλοιπες πολιτισμικές ενότητες.
     Η διάσταση της κοινωνικής επινόησης στη μελέτη της τοξικομανίας φέρνει στο προσκήνιο τις κοινωνικές διεργασίες που οδήγησαν στην ταξινόμηση ατόμων με συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά σε μια κοινωνική κατηγορία, τους «καταναλωτές»-χρήστες ναρκωτικών ουσιών, και την εγκατάσταση κοινωνικών συνόρων μεταξύ κανονικής και «παρεκκλίνουσας» συμπεριφοράς, καθώς και στην επικείμενη μεταφορά της χρήσης ναρκωτικών ουσιών από το κέντρο της κοινωνίας στο περιθώριό της. Γεγονός που, αφενός, σηματοδοτήθηκε από τις νέες κοινωνικοπολιτισμικές και οικονομικές δομές της νεωτερικότητας και αφετέρου συμβολοποίησε με ακραίο τρόπο τα φαινόμενα κοινωνικής αλλοτρίωσης που τη χαρακτηρίζουν.
Στο πλαίσιο αυτό η τοξικομανία, ως παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, στοιχειοθετεί τον όρο της «επικινδυνότητας», η οποία χαρακτηρίζει εν γένει τους πληθυσμούς που ξεφεύγουν από την κανονικότητα, αλλά παραδόξως και μια ιδιαίτερη πληθυσμιακή ομάδα, αυτή των παιδιών και των νέων, που θεωρείται εν δυνάμει παραβατική και επικίνδυνη. Γύρω από την «επικινδυνότητα» της παιδικής ηλικίας οργανώνεται ένα δίκτυο παρεμβάσεων, από το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και επιστημονικό κατεστημένο, με κύριο στόχο την κοινωνικοποίηση και, ειδικότερα, την άσκηση ελέγχου της συμπεριφοράς[1]. Ο κίνδυνος της τοξικομανίας συνιστά ένα προνομιακό πεδίο που μπορεί να λειτουργήσει ως ένα άλλοθι (σαφώς και με τις πραγματικές επικίνδυνές του διαστάσεις) για μια παρέμβαση στο επίπεδο της οργάνωσης της προσωπικότητας. Δεν είναι τυχαίο που τα κέντρα αγωγής υγείας ή οι σχολές γονέων επικαλύπτουν τις δραστηριότητές τους υπό την σκέπη της τοξικομανίας. Εξού και η ονοματολογία τους ως κέντρα πρόληψης κατά των ναρκωτικών.
Η επικινδυνότητα της τοξικομανίας (και ο φόβος της τοξικομανίας) ευνόησαν την ανάπτυξη μιας πλούσιας μυθολογίας που αλλοιώνει δραματικά την πραγματικότητα προσφέροντας αναίτιες ανησυχίες και πλασματικούς εφησυχασμούς στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα. Έτσι, όχι μόνο οι τοξικομανείς, αλλά και ο φόβος της τοξικομανίας ή η δαιμονοποίηση των ναρκωτικών ουσιών,  σε ένα συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, εξυπηρετούν την κοινωνική συνοχή. Ο δε φόβος της τοξικομανίας συνυφασμένος με το αίσθημα της απειλής και την ανάγκη προστασίας από αυτόν, γεννά σημαντικά επιστημολογικά και ιδεολογικά προβλήματα που καθιστούν αμφιλεγόμενη τη χρήση του, σε βαθμό αντίστοιχο με την ίδια την τοξικομανία. Το πολιτικό «παιχνίδι», η επιστημονική αυθαιρεσία και η ενδεχόμενη άσκηση κοινωνικού ελέγχου συνιστούν τα θεμελιώδη προβλήματα που τη συνοδεύουν στις πιο ακραίες της εκφάνσεις. Επιπλέον, ενισχύεται εκείνη η ιδεολογική λειτουργία του συστήματος (πολιτικού, ποινικού, ψυχιατρικού κλπ), που εκφράζεται με τη δραματοποίηση του λόγου περί της τοξικομανίας και του τοξικομανή, έτσι ώστε το κοινό να προσλαμβάνει τη συμμόρφωση και την «επιμόρφωση» σαν προστατευτική δομή. Ενισχύεται, έτσι, η αντίληψη ότι ο κοινωνικός έλεγχος προάγει και εξελίσσει την κοινωνία.
Θα λέγαμε, επομένως, πως, επειδή η κάθε κοινωνία μοιάζει να κινητοποιείται από τη διαφορά, οι σύγχρονες κοινωνίες κινητοποιούνται από το περιθώριο (τη διαφορά στην κουλτούρα) που οι ίδιες δημιουργούν αποβάλλοντας τα ακανόνιστα συμπεριφορικά σχήματα. Έτσι, ως προς την θεραπευτική παρέμβαση, η τοξικομανία δίνει τη λαβή να αναπτυχθεί ο κυρίαρχος επιστημονικός λόγος της ορθολογικότητας (ιατρικοποίηση) με κυριότερο συμφραζόμενο την αναπαραγωγή του κυρίαρχου κοινωνικού patterns, αυτό του Θύματος – Σωτήρα. Και σε επίπεδο πρόληψης της τοξικομανίας νομιμοποιεί την άσκηση ελέγχου της συμπεριφοράς και χειραγώγησης του πληθυσμού, μέσα από την σφαίρα του φόβου της τοξικομανίας.
Υπό των νέων αυτών μορφών κηδεμονίας, σύμφωνα με τη σκέψη του Michel Foucault, η συμπεριφορά του παιδιού φεύγει από την ιδιωτική σφαίρα και γίνεται αντικείμενο δημόσιας διαχείρισης και ρύθμισης. Ο λόγος που αρθρώνεται γύρω από αυτή φεύγει από τα αποκλειστικά όρια της ηθικής και περιβάλλεται με όρους ορθολογικότητας. Κατά αυτήν την έννοια η δημόσια επιτήρηση δεν αποβλέπει, αποκλειστικά, στην απαγόρευση ή στην αποφυγή της ναρκωτικής ουσίας, αλλά στη ρύθμιση και, μέσω αυτής, στον έλεγχο της συμπεριφοράς του ατόμου.
Σύμφωνα με την «υπόθεση της καταστολής»[2] του Φουκώ, οι μοντέρνοι θεσμοί μάς υποχρεώνουν να πληρώσουμε ένα τίμημα για τα οφέλη που μας προσφέρουν, μέσω της αυξανόμενης καταστολής. Πολιτισμός σημαίνει πειθαρχία, και η πειθαρχία με τη σειρά της υπονοεί  τον έλεγχο των εσωτερικών ενορμήσεων, έλεγχος ο οποίος πρέπει [1]να εσωτερικευθεί για να είναι αποτελεσματικός.
Το νέο καθεστώς κοινωνικού ελέγχου μέσω της επιτήρησης, δημιούργησε νέες θεσμικές δομές εξουσίας και ελέγχου και νέες μορφές γνώσης, που συνέβαλαν στην εδραίωση αυτής της εσωτερίκευσης, καθώς και στην εμπέδωση των νέων θεσμών μεταξύ των οποίων και οι θεσμοί πρόληψης, οι οποίοι συνθέτουν ένα σύνολο κοινωνικών ελέγχων που περνούν από το φίλτρο τους τη συμπεριφορά των παιδιών αναλαμβάνοντας να προστατεύσουν, να διαχωρίσουν, να προλάβουν, να θεραπεύσουν.
     Αν σκεφτούμε τον παιδοκεντρικό χαρακτήρα της ελληνικής οικογένειας, σε συνδυασμό ότι αυτή συνιστά το κατεξοχήν ιδιωτικό πεδίο παρέμβασης, μέσω του οποίου επιτυγχάνεται η αναπαραγωγή του υφιστάμενου κοινωνικού μοντέλου, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε την επικέντρωση στον έλεγχο της συμπεριφοράς των παιδιών.
Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι οι κοινωνικές αναπαραστάσεις και η στάση του κοινού απέναντι στο φαινόμενο της τοξικομανίας δεν προσδιορίζεται από την αντικειμενική πραγματικότητα ή από την απήχηση μιας προσωπικής εμπειρίας. Οι περισσότεροι από εμάς, ή μέλη της οικογένειά μας - κυρίως τα παιδιά μας - δεν θα έχουν ποτέ την άμεση προσωπική εμπειρία της τοξικομανίας. Ωστόσο είναι κυρίαρχη η αίσθηση ότι είμαστε εκτεθειμένοι σε αυτό που δεν θα βιώσουμε ποτέ.
Αναμφίβολα, επίσης, οι περισσότεροι γονείς δεν νιώθουν την ανάγκη μιας ειδικής εκπαίδευσης που θα προλάβει ανεπιθύμητα γεγονότα στην εξέλιξη της ζωής του παιδιού τους. Η πλειονότητα του πληθυσμού μεγαλώνει τα παιδιά χωρίς έντονα προβλήματα, σημάδι κάποιας συναισθηματικής ωριμότητας και αντίστοιχης ικανότητας μεταφοράς της αγωγής στα παιδιά. Προσφέρουν, δηλαδή, στο παιδί ένα ασφαλές περιβάλλον ανάπτυξης που είναι δυνατόν να διαταραχθεί μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις ατυχών τραυματικών εμπειριών ή δραματοποιήσεων.
Πρόκειται, επομένως, για μια κατασκευασμένη μυθοπλαστική απειλή που δεν προσδιορίζεται από τα δεδομένα της πραγματικότητας αλλά από τα δεδομένα μιας φανταστικής τάξης πραγμάτων. Ο μύθος γίνεται σχεδόν πιο πραγματικός από την ίδια την πραγματικότητα.
Ποιο είναι όμως το σημείο εκείνο που επιτρέπει στον κυρίαρχο λόγο να δημιουργεί μηχανισμούς επίβλεψης και επιτήρησης, οι οποίοι μάλιστα σε ένα ακατέργαστο επίπεδο, όχι μόνο να μην ενοχλούν την κοινωνική συνείδηση, αλλά να της είναι αναγκαία; Ο Φόβος.
Ο φόβος ως έκφραση των σύγχρονων κοινωνιών έχει καταστεί ένα από τα δομικά τους στοιχεία και αποτελεί μια βαθύτατη έκφραση της πολύπλευρης κρίσης τους. Η κυριαρχία του φόβου μπορεί να διαπιστωθεί στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής μας. Φόβος από τη συνεχώς διογκούμενη οικονομική αβεβαιότητα. Φόβος για το παρόν και το μέλλον της ύπαρξης. Φόβος των επιδημιών και των ανίατων ασθενειών της σύγχρονης εποχής. Φόβος για την επαφή με το συνάνθρωπο, για την ανάπτυξη συλλογικοτήτων, για την άρση της απομόνωσης και τη διάρρηξη της εσωτερικής και της κοινωνικής συνοχής. Φόβος να αισθανθούμε, να νιώσουμε. Φόβος δίχως αίτια, που οδηγεί σε φοβικές κοινωνίες, έξαρση του παραλογισμού, εμφάνιση πολιτισμικών προτύπων δογματικού χαρακτήρα και διάρρηξη της βιογραφικής συνέχειας του ανθρώπου. Η βιογραφική ασυνέχεια που δημιουργεί ο φόβος, επιχειρείται να αποκατασταθεί από ορισμένα άτομα, μέσω της συμβολοποίησης των ναρκωτικών, στην περίπτωση που αυτά χρησιμοποιούνται ως μέσο που μάχεται τον θάνατο, τον κομφορμισμό και νοηματοδοτεί την ύπαρξη.
Ο φόβος της τοξικομανίας, ο φόβος για τον τοξικομανή, ο κοινωνικός συμβολισμός και τα νοήματα με τα οποία επενδύεται η τοξικομανία και η διάχυση και αναπαραγωγή αυτών των φόβων, κυρίως, από τα ΜΜΕ, αποδεικνύουν τα παραπάνω.
Η μεγέθυνση του φόβου μπροστά  στο επικείμενο κακό της τοξικομανίας είναι, λοιπόν, κριτήριο της αδράνειας. Ο φόβος κινεί τα νήματα: φοβόμαστε την αποτυχία των παιδιών μας και τα φορτώνουμε με ποικίλες δραστηριότητες και υποχρεώσεις που τελικά οδηγούν σε αποτυχία ολοκλήρωσης της ταυτότητας του παιδιού. Ο φόβος των κινδύνων στους οποίους είναι εκτεθειμένα τα παιδιά μάς κάνουν όλο και περισσότερο υπερπροστατευτικούς. Σε αυτό το πλαίσιο εξέλιξης τα παιδιά ασφυκτιούν και δεν έχουν περιθώρια προσωπικών επιλογών. Ο δε φόβος του αποχαιρετισμού τους κρατά για πάντα παιδιά.
Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι η οικογένεια αναπαράγει πιστά το σύστημα – του κυρίαρχου λόγου – δημιουργώντας ένα πλαίσιο διαπαιδαγώγησης στηριζόμενο στη συνεχή επιτήρηση. Στο πλαίσιο αυτό η τοξικομανία – ως σύμπτωμα δυσλειτουργίας της κοινωνίας – εξυπηρετεί την εδραίωση της κατατεστημένης τάξης και όχι την διεργασιακή εξέλιξη της κοινωνίας.
Ωστόσο, η εξουσία είναι ένα φαινόμενο που κινητοποιεί και δεν θέτει μόνο όρια. Και αυτοί που υπόκεινται στην πειθαρχική εξουσία δεν είναι απαραίτητα πειθήνιοι στις αντιδράσεις τους προς αυτήν. Κατά συνέπεια, η εξουσία μπορεί να γίνει ένα όργανο που προωθεί την εξέλιξη, με αμφίδρομο τρόπο. Η τοξικομανία δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή απλώς ως μια ορμή που πρέπει να τη συγκρατήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις. Αποκρυσταλλώνει, επίσης, ένα ιδιαίτερα έντονο μεταβατικό σημείο για τις σχέσεις εξουσίας, μεταφέρει μηνύματα που δεν μπορούν αλλιώς να κωδικοποιηθούν και ενέχει ένα στοιχείο ανατροπής.
Η τοξικομανία δεν είναι απλά ένα σύνολο από βιολογικές ανάγκες που είτε ικανοποιούνται είτε όχι, αλλά μια κοινωνική κατασκευή που λειτουργεί στο πεδίο της εξουσίας. Είναι μέρος μιας «μεγάλης αφήγησης» που αντικατέστησε την αρχαιότερη παράδοση της συλλογικής χρήσης ουσιών για κοινωνικοποιητικούς λόγους και διαμορφώθηκε ως μέρος μιας προοδευτικής διαφοροποίησης της χρήσης από τις απαιτήσεις της κοινωνικοποιητικής διεργασίας.
Χωρίς, επομένως, να αρνιόμαστε τη σύνδεση του φαινομένου της πρόληψης της τοξικομανίας με την εξουσία, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, σύμφωνα με τις θέσεις τουGiddens[3], περισσότερο ως κάτι που άπτεται της «θεσμικής αναστοχαστικότητας» και που βρίσκεται μόνιμα σε κίνηση. Είναι θεσμικό, γιατί τείνει να αποτελεί βασικό προβληματισμό των κοινωνιών στο μοντέρνο περιβάλλον. Είναι αναστοχαστικό με την έννοια ότι οι όροι που εισάγονται για να περιγράψουν την κοινωνική ζωή, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και την «ομαλή» εξέλιξή τους, συνήθως εισέρχονται σε αυτήν και τη μεταβάλλουν – όχι σαν μια μηχανική διαδικασία, ούτε απαραίτητα με έναν ελεγχόμενο τρόπο, αλλά γιατί ενσωματώνεται στο πλαίσιο δράσης που υιοθετούν άτομα και ομάδες. Επιπροσθέτως, ως μεταβατικό γεγονός, προσπαθεί να συστήσει ένα σκηνικό μεταβολής, που της προσδίδει ένα διεργασιακό και αναστοχαστικό χαρακτήρα.
Επίσης, η τοξικομανία έχει σχέση με το περίγραμμα της ανάπτυξης και της συγκρότησης της ταυτότητας στις μοντέρνες κοινωνίες. Σήμερα ο εαυτός είναι για όλους ένα αναστοχαστικό σχέδιο – μια λιγότερο ή περισσότερο διαρκής διερεύνηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, που στην περίπτωση της τοξικομανίας υφέρπετε στο παράδοξο σχέδιο ανάπτυξης και αυτονόμησης του εαυτού που εγκλωβίζει τους τοξικομανείς σε χαμηλά επίπεδα ωριμότητας.
Αυτό που ισχύει για τον εαυτό ισχύει και για το σώμα. Το σώμα, ως οντότητα και μέσο έκφρασης, αναδείχθηκε ως αντικείμενο λατρείας και προστασίας και μερικές φορές κακοποίησης, ακρωτηριασμού ή στέρησης στο όνομα υψηλών ιδανικών ή ενός ατομικού σκοπού (νοήματος ζωής) – όπως επισυμβαίνει στην τοξικομανία. Από τη μια το σώμα γίνεται επίκεντρο μιας διαχειριστικής εξουσίας. Αλλά περισσότερο από αυτό, γίνεται ένας φορέας  της ατομικής ταυτότητας και σταδιακά ενσωματώνεται στις αποφάσεις που παίρνει το άτομο σχετικά με τον τρόπο ζωής του. Ο τοξικομανής απονεκρωμένος συναισθηματικά, έχει ως μόνο μέσο επικοινωνίας το σώμα του, στις πληγές του οποίου κωδικοποιεί την αντίθεση, το θυμό, τον πόνο και την απόγνωσή του.
Υπό τις παραπάνω παραδοχές συγκλίνουμε ότι εδώ έγκειται η σημασία της πρόληψης ως παρέμβασης στο κοινωνικό σώμα: δεν προτάσσει ένα γενικό μοντέλο ανάπτυξης και κοινωνικοποίησης του παιδιού – κάτι που αναπαράγει και προάγει τον κυρίαρχο λόγο – αλλά παρεμβαίνει αναστοχαστικά, πέρα από την κοινωνική ηθικολογία και την επιστημονική αυθεντία, ενισχύοντας την ελεύθερη βούληση των συμμετεχόντων και τη συλλογικότητα.
Στόχος της «πρόληψης» είναι η ενίσχυση της διαφορετικότητας και όχι η μαζοποίηση του ατόμου, υπό το καθεστώς των κυρίαρχων προτύπων. Η ενίσχυση της προσωπικής βούλησης και της άρσης του αδιέξοδου φόβου. Η ποιοτική αναβάθμιση της καθημερινότητας και η εξύψωση του πνεύματος. Η πολιτική διεύρυνση του ατόμου και κοινωνική του ευημερία. Στόχοι που παραπέμπουν περισσότερο σε ανατροπές των υφιστάμενων κοινωνικών δομών και όχι σε θεσμικές αναθεωρήσεις.
Ωστόσο σε θεσμικό επίπεδο οι φορείς πρόληψης (φορείς κοινωνικοποίησης και εξειδικευμένα κέντρα) μπορούν να αναπτύσσονται ως σύνδεσμοι του ατόμου με τα υπερσυστήματα στα οποία ανήκει και να αποτελέσουν ένα μοντέλο «αυτοποιούμενων οργανισμών» με στόχο να διαμορφώσουν ένα ρόλο ως «καταλύτες αυτονόμησης και αλληλεξάρτησης» μελών της κοινότητας[4].
Για να εξελίσσεται ο άνθρωπος χρειάζεται να επεξεργάζεται τα εξωτερικά ερεθίσματα. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται ένα πλαίσιο. Παραδείγματος χάρη οι τραυματικές και δυσάρεστες εμπειρίες χρειάζονται ένα πλαίσιο για να αποκτήσουν δημιουργικό χαρακτήρα. Αυτό, λοιπόν, που προάγει την εξέλιξη του ανθρώπου σε ανώτερα στάδια ωριμότητας είναι το πλαίσιο. Η έννοια του πλαισίου δεν είναι ένα επιστημονικό κατασκεύασμα. Είναι μια φυσική διαδικασία. Διέπεται από δύο έννοιες τόσο κοντινές, όσο και μακρινές: από το συγκεκριμένο (την επιβίωση) ως το άπειρο (την εξέλιξη). Για να μπορέσει ο άνθρωπος να συγκλίνει αυτές τις δύο έννοιες είχε πάντα ανάγκη από διαμεσολαβήσεις της θρησκείας, της τέχνης, της επιστήμης, της μεταφυσικής, κ.α. Οι παραπάνω διαμεσολαβήσεις προϋποθέτουν την ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί ομάδες και να νιώθει μέλος ενός συστήματος. Το πιο ασφαλές, οικείο σύστημα/πλαίσιο θα μπορούσαμε να το ορίσουμε ως μια μικρή ομάδα ανθρώπων που επεξεργάζεται τις πληροφορίες και λειτουργεί με την αξία της συνεργασίας. Αποτελεί μια κυτταρική διάσταση της ανθρώπινης κοινότητας με ενδιάμεσο χαρακτήρα, δίχως την οποία δεν νοείται ανάπτυξη. Στη σημερινή πραγματικότητα διαπιστώνουμε την κατάργηση των ενδιάμεσων κρίκων, μεταξύ του ατόμου και των ευρύτερων υπερσυστημάτων που αυτό ανήκει, στα διαδοχικά συστήματα αναζήτησης βοήθειας.
Στόχος της πρόληψης θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι η επαναφορά αυτών των ενδιάμεσων κρίκων, της σφιχτής ραχοκοκαλιάς που μπορεί να δέσει και να στηρίξει την κοινωνία. Και να επιτρέψει την αυτορύθμιση του εαυτού και των ανθρώπινων σχέσεων, μέσα από ένα πλέγμα αρχών που επιτρέπουν τη συνεξέλιξη, τη δυνατότητα δηλαδή να αναπτυσσόμαστε μέσα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η πρόληψη, δηλαδή, δεν προτείνει λύσεις και δεν προτάσσει προπαρασκευασμένα πλαίσια αντιλήψεων που εγκλωβίζουν σε στεγανά τους ανθρώπους. Αντ’ αυτού προτείνει ένα πλαίσιο, εσωτερικού, διαπροσωπικού και διασυστημικού διαλόγου, έτσι ώστε να ενεργοποιούνται ισόμορφες διεργασίες σε πολλαπλά επίπεδα και ομάδες. Η πρόταση αυτή ενέχει στοιχεία από τον «παραδοσιακό» τρόπο σχετίζεσθαι, όπου παιδιά, έφηβοι και ενήλικες είναι σε άμεση ανταλλαγή, και σε αμφίδρομη σχέση με την κοινότητα και αποτελεί μέρος μιας εξελικτικής διεργασίας, όπου ο άνθρωπος είναι σε μια αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων συστημάτων, όπου το ένα συν-διαμορφώνει το άλλο. Ως αντίδοτο, λοιπόν, στη διάρρηξη της επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων συστημάτων, η πρόληψη ξαναφέρνει με ένα σύγχρονο τρόπο σε άμεση ανταλλαγή τους ανθρώπους και τα συστήματα. Ο σύγχρονος αυτός τρόπος απαιτεί νέες συνάψεις, νέες συνθέσεις, νέα σχήματα, νέες μεταφορές και διαμεσολαβήσεις. Η τέχνη, παραδείγματος χάρη, σε διάφορες πτυχές της μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την απόπειρα. Στην αφηγηματική της μορφή, μπορεί να εμφυσήσει νέους νοηματοδοτικούς πυλώνες, αναγεννώντας και αξιοποιώντας επάξια την παράδοση των παραμυθιών και των συλλογικών μύθων.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως η πρόληψη ενέχει ένα «θεραπευτικό» χαρακτήρα. Δεν αποτελεί μια γραμμική υπόθεση μεταβίβασης προτύπων και κανόνων συμπεριφοράς. Αλλά ένα πεδίο ανασύστασης και ανατροφοδότησης, ένα αφετηριακό σημείο που πυροδοτεί τη διεργασιακή ικανότητα του ανθρώπου να ανασυνθέτει τις εμπειρίες του και να συναλλάσσεται αμφίδρομα με το περιβάλλον του. 


1.    J. Danzelot, Ο έλεγχος των παιδιών και της οικογένειας, στο Παιδική ηλικία, επιμ Μακρυνιώτη Δ. εκδ. Νήσος, Αθήνα, 2001.
2.     Michel Foucault, Επιτήρηση και Τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής, μετ. Καίτη Χατζηδήμου, Ιουλλιτέτα Ράλλη, εκδ. Κέδρος-Ράππα, Αθήνα, 1989, & Ιστορία της σεξουαλικότητας: Η μέριμνα για τον εαυτό μας, μετάφραση Γ. Κρητικός, εκδ. Κέδρος-Ράππα,Αθήνα, 1993.
3.      Α. Giddens, Η μεταμόρφωση της οικειότητας, εκδ. Ανθρώπων Σχέσεις, Πολύτροπον, Αθήνα, 2005.

4.  Μ. Πολέμη-Τοδούλου, Η συνομιλία της ομάδας πρόληψης με την κοινότητα: Αναπλαισίωση αναγκών και προκλήσεων, στα Πρακτικά 6ης Πανελλαδικής Συνάντησης Φορέων Πρόληψης της Χρήσης Εξαρτησιογόνων Ουσιών: «Η πρόληψη τόπος συνάντησης και συν-απάντησης», Λάρισα, 2005.


[Αναδημοσίευση άρθρου από τα Τετράδια Ψυχιατρικής Νο 101 Ιαν. – Φεβ 2008]




Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Προειδοποιητική Στάση Εργασίας στις 18 Σεπτέμβρη


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ
ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ
Διεύθυνση Γραμματείας: E.K.A, Γ΄ Σεπτεμβρίου 48Β.  Τηλ.: 2265023590, 2102409015, 2273023443.
Φαξ: 2265072771, 2273023441. Κινητά: 6945833231, 6936828341, 6978741064.  Email: prolipsiworkers@yahoo.gr
 16 Σεπτέμβρη 2013

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που, μέσα από τις μαζικές γενικές συνελεύσεις τους, αποφάσισαν να ξεκινήσουν αποφασιστικό αγώνα σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές πολιτικές της συγκυβέρνησης.

Οι εκπαιδευτικοί, που με τη συνεργασία τους καταφέρνουμε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μας, αποφάσισαν μια και καλή, εδώ και τώρα ν’ ακυρώσουν την «αναδιάρθρωση» της εκπαίδευσης, γενικής και τεχνικής. Που σημαίνει, να παλέψουν ενάντια σ’ ένα σχολειό εξεταστήριο, χωρίς βιβλία, χωρίς μόρφωση κι αγωγή, που δεν τ’ αγαπούν και δεν το σέβονται τα παιδιά – και που το εγκαταλείπουν πρόωρα. Να παλέψουν ενάντια στην πιότερη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού από πρότυπο για τα παιδιά, σε ρετάλι χωρίς θέση και ρόλο. Να παλέψουν ενάντια στην πρόωρη «κατάρτιση» μετά το Γυμνάσιο και τη «μαθητεία» – επιστροφή στην απλήρωτη παιδική εργασία του 19ου αι. Διεκδικούν και διεκδικούμε κι εμείς μαζί τους ενιαίο 12χρονο σχολείο, υποχρεωτικό, δημόσιο και δωρεάν, ποιοτικά αναβαθμισμένο για όλα τα παιδιά που ζουν στη χώρα.

Ακόμα πιο θερμά χαιρετίζουμε την ένωση με τους αγώνες των εργαζομένων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην Υγεία, στον «ευρύτερο» και «στενό» Δημόσιο Τομέα: Ενάντια στις απολύσεις με τα χίλια προσωπεία, ενάντια στο ξανέμισμα και της τελευταίας πνοής «κοινωνικού κράτους» και δημόσιας υποδομής.

Μονάχα έτσι, με την ένωσή μας σε μια γροθιά ενάντια στον νέο μεσαίωνα, κάθε «επιμέρους εργασιακός κλάδος» είναι δυνατό και τίμιο να διεκδικεί τα βασικά του δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι ή όλοι μαζί θα αποτρέψουμε κάθε «διαθεσιμότητα»/απόλυση ή θα περιμένουμε τη σειρά μας ένας-ένας, σαν ποντικοί σ’ άδειο αμπάρι. Μπορούμε κι είναι στο χέρι μας να παλέψουμε για σταθερή εργασία, για όλους. Να σταματήσουμε το χάρισμα του δημόσιου πλούτου στ’ αρπαχτικά, τους πλειστηριασμούς στη λαϊκή κατοικία, τα χαράτσια. Να επιβάλουμε Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, να εξασφαλίσουμε δημόσια δωρεάν τα αγαθά του Νερού, του Ρεύματος, της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.  

Μονάχα έτσι μπορούμε να κρατήσουμε ανοιχτά τα Κέντρα Πρόληψης, να κερδίσουμε επαρκή χρηματοδότηση και την υπογραφή νέας Προγραμματικής Σύμβασης, να λύσουμε μια και καλή το θεσμικό πρόβλημα των δομών. Μαζί με «τους άλλους» Εργαζομένους, ενάντια στην ανάλγητη κυβέρνηση, που ενώ μας κρατάει σε «μη κερδοσκοπικές αστικές εταιρείες του αστικού κώδικα», με χίλια δυο κόλπα της συμφοράς εκβιάζει την υπαγωγή μας στον ν. 4093/2012, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους απ’ τη μια με τα «λουκέτα», απ’ την άλλη με τις «διαθεσιμότητες».

Γι’ αυτό συμμετέχουμε στις ενωτικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια με 4ΩΡΗ (11πμ-3μμ.) στάση εργασίας στις 18/9/2013. Για την υπεράσπιση των Δημόσιων Αγαθών, του δικαιώματος στην εργασία, της προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας και προκοπής μας. Τις αμέσως επόμενες μέρες της Γενικής Συνέλευσής μας θα κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας, βάζοντας την ατζέντα των «δικών μας» αιτημάτων μες στον ενιαίο, συλλογικό αγώνα των εργαζομένων του τόπου μας.


Το Δ.Σ. του Σωματείου