ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου του 1973, αποτελεί έναν πολιτικό θρύλο της νεότερης Ελλάδας – ο οποίος σημάδεψε τη συλλογική μας συνείδηση με την απήχηση που είχε, ως η αντίσταση απέναντι σε ένα επαίσχυντο απολυταρχικό καθεστώς. 

Η  17η Νοέμβρη αποτελεί μία έκφραση λαϊκής αντίδρασης – από τις πολλές που έχει να επιδείξει η Ελληνική ιστορία. Οι νέοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μπορεί σήμερα να είναι μεσήλικες, στελέχη του πολιτικού και του επιχειρηματικού γίγνεσθαι, άλλοι περισσότεροι συμβατικοί και άλλοι περισσότερο ριζοσπάστες – ενώ η χούντα φαίνεται εξωπραγματική, μία θλιβερή ανάμνηση θα λέγαμε, με τα σημερνά δεδομένα.

Εν τούτοις μπορεί τα πρόσωπα και οι συνθήκες να αλλάζουν, αλλά οι καταστάσεις συχνά μένουν οι ίδιες – αλλάζοντας μόνο τον τρόπο εκδήλωσης τους. Ειδικότερα, το απολυταρχικό καθεστώς του τότε, ίσως έχει μετασχηματισθεί  στο σημερινό του περιορισμού των συνταγματικών ελευθεριών μας – για λόγους «δημόσιας ασφάλειας», «δημόσιας υγείας»,  ή ακόμα και της «οικονομικής αποτελεσματικότητας» μέσα από το καθεστωτικό ιδεολογικό πρίσμα. 

Άλλωστε, πολλές τραγωδίες έχουν συντελεστεί στο όνομα του γενικού καλού – ενώ, όταν ο φασισμός παίρνει μία νέα μορφή, νόμιμη, αυτήν της περιστολής της ελευθερίας μας,  δύσκολα τολμάει κανείς να τον αντικρούσει. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε δηλώσει στην πρώτη του συνέντευξη, πως ο σκοπός του ήταν η διάσωση της Ελλάδας – χρησιμοποιώντας, ίσως όχι τυχαία, ιατρικούς παραλληλισμούς. Όπως είχε πει: «Βρισκόμαστε ενώπιον ενός ασθενούς ο οποίος βρίσκεται επί της χειρουργικής κλίνης».

Ο Οδ. Ελύτης, τα ποιήματά του οποίου, μελοποιημένα από το Μ. Θεοδωράκη, στόλισαν και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχε γράψει τα εξής: «Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.»

Επομένως, δεν θα πρέπει να βλέπουμε στατικά τη 17η Νοέμβρη – όπως άλλωστε όλες τις άλλες επετείους. Μπορεί στους παλαιότερους να έχει ξεθωριάσει, μπορεί στους σημερινούς νέους να φαίνεται μακρινή, μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής, όμως τα αιτήματα, ο παλμός, υπάρχουν ακόμη και σήμερα – ενώ θα υπάρχουν και στο μέλλον.

Είναι τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία που υπήρχαν και τότε,  αιτήματα για ένα καλύτερο μέλλον δικό μας, των παιδιών μας και της πατρίδας μας, που χάθηκε με την υποθήκευση της Ελλάδας στους δανειστές της, για 99 χρόνια.

Με αυτά τα λόγια, με το διαχρονικό αίτημα για δημοκρατικές ελευθερίες, καθώς επίσης με την υποχρέωση ανάκτησης εκ μέρους μας της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να υπάρχει εθνική κυριαρχία, τιμούμε τον αγώνα των αγνών νέων και όλων των Ελλήνων Πολιτών στο Πολυτεχνείο.

Πενήντα χρόνια μετά, «το Πολυτεχνείο ζει» και συμπυκνώνει όλα τα διαχρονικά στοιχεία των αγώνων ενάντια στην καταστολή, θυμίζοντάς μας τα συνθήματα που «κάποιος έγραψε στον τοίχο με μπογιά», καθώς και τις κομβικές εκείνες μέρες του 1973 που εκφράζουν ελπίδα για τους αδικαίωτους πόθους ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα και στον εργασιακό μας χώρο σχεδιάζονται πάλι αλλαγές «επί της χειρουργικής κλίνης» και καλούμαστε οι εργαζόμενοι του χώρου να λειτουργήσουμε σαν τους φοιτητές του 1973, οι οποίοι δημιούργησαν με την κοινή τους στάση και με άξονα την βιωματική τους αλήθεια ένα συλλογικό «μύθο».  Δεν φοβήθηκαν το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας, ακόμα και την προσωρινή ήττα, γιατί είχαν εσωτερική δύναμη:  Τα προτάγματα του Πολυτεχνείου επιβεβαιώθηκαν από την ιστορία της μεταπολίτευσης, που, παρά κάποια αρνητικά, έφερε πολλές προόδους για την ελληνική κοινωνία. 

Ό ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ως σύμβολο αντίστασης και ανατροπής, για μια ακόμη φορά μας έδειξε πως όταν ο λαός θέλει, μπορεί. Μπορεί και πρέπει να παραμερίσει την λογική του συμβιβασμού και της υποταγής. Μπορεί και πρέπει να πάρει την υπόθεση των αγώνων στα χέρια του. Μας δείχνει το δρόμο της σύγκρουσης με το βάρβαρο σύστημα, τις απαγορεύσεις και την καταστολή. Μας δείχνει τη δύναμη του οργανωμένου κινήματος και μας διδάσκει, ότι κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος απέναντι στους αγώνες του λαού.

Τιμούμε ιδιαίτερα τους νεκρούς και τα άλλα θύματα του Πολυτεχνείου – στον αγώνα τους για τη Δημοκρατία, για ψωμί, παιδεία και ελευθερία.  

Με αγωνιστική εκτίμηση

Το ΔΣ των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της ψυχοκοινωνικής Υγείας.