Εθνικό σχέδιο αδράνειας για τα ναρκωτικά
Της ΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΠΑ - ΣΟΥΛΟΥΝΙΑ
Στις 27 Ιουνίου 2004 ο πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τη θεραπευτική μονάδα «Παρέμβαση» είχε αναφέρει: «Δρομολογούμε τις διαδικασίες για τις λίστες ασθενών, που αναμένουν πρόσβαση στις μονάδες αποκατάστασης! Στις αρχές του 2005 θα ολοκληρωθούν οι προσλήψεις προσωπικού για να λειτουργήσουν οι μονάδες με διευρυμένο ωράριο και να καλυφθούν όλοι οι ασθενείς».Τα χρόνια πέρασαν και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού έμειναν στα λόγια. Το πολυαναμενόμενο Εθνικό Σχέδιο Δράσης, που δόθηκε πρόσφατα από τον υπουργό Υγείας και θέτει 15 δράσεις στην κρίση της κοινωνίας των πολιτών, ουσιαστικά συνιστά μια νέα προεκλογική εξαγγελία για να καλυφθεί η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης και σ' αυτόν τον τομεά.*Οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ θεωρούν ότι το «νέο» Εθνικό Σχέδιο Δράσης δεν μπορεί να δώσει άλλοθι στη κυβέρνηση και στο υπουργείο Υγείας για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον Οργανισμό. Πιστεύουν ότι η μετονομασία του ΟΚΑΝΑ και η μεταφορά των προγραμμάτων υποκατάστασης στο ΕΣΥ είναι μόνο μια θεωρητική καινοτομία, αφού κανείς δεν αναφέρει το πώς και πότε θα γίνει αυτό.*Ο πρόεδρος των εργαζομένων Γ. Κακλαμάνης κρίνει την προσπάθεια ελλειμματική, όπως και τη συνολική συμπεριφορά της κυβέρνησης. «Πρωτοφανής έπαρση και πρωτόγνωρος μεγαλοϊδεατισμός απορρέουν από την ανάγκη αποενοχοποίησης των πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου Υγείας. Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης που καταθέτουν προς "δημόσια διαβούλευση" πριν τις εκλογές χωρίς τους δύο βασικούς πυλώνες, που είναι το χρονοδιάγραμμά του και οι δεσμευμένοι από τον κρατικό προϋπολογισμό πόροι, συνιστά ουσιαστικά μια απόπειρα συγκάλυψης των τεράστιων πολιτικών ευθυνών απέναντι στους ανθρώπους που "στοιβάζονται" στις λίστες της ντροπής».*Ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ Χαρ. Πουλόπουλος αντιπαραθέτει ότι η πολιτεία μοιάζει να αναγνωρίζει την αναγκαιότητα για την ψυχοκοινωνική θεώρηση και αντιμετώπιση του προβλήματος με έμφαση στην απεξάρτηση και την κοινωνική επανένταξη. Επισημαίνει ότι καλύπτονται οι ανάγκες της περιφέρειας και πως συνεχίζεται το έργο των φορέων όπως το ΚΕΘΕΑ και το «18ΑΝΩ». Χωρίς χρονοδιάγραμμα και προϋπολογισμόΠαρατηρεί, ωστόσο, ότι είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με ασφάλεια για το σχέδιο καθώς δεν περιλαμβάνει επιμέρους δράσεις, χρονοδιάγραμμα και προϋπολογισμό. «Η ένταξη των προγραμμάτων υποκατάστασης στο ΕΣΥ μπορεί να δίνει τη δυνατότητα αποκέντρωσης των υπηρεσιών, έχει όμως τον κίνδυνο αυτές να αποτελέσουν ξένο σώμα μέσα στο σύστημα και συγχρόνως να αποκοπούν από την κοινωνία. Από την άλλη, η προβλεπόμενη ένταξη των Κέντρων Πρόληψης στο ΕΣΥ μπορεί να αλλοιώσει το χαρακτήρα τους και να περιορίσει τη δράση τους στις τοπικές κοινωνίες, τα σχολεία κ.λπ.».Οι 400 εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης πιστεύουν ότι οι κινητοποιήσεις τους ήταν αυτές που ανάγκασαν το αγκυλωμένο στη σιωπή υπουργείο, να παρουσιάσει το πρόχειρο γεμάτο αοριστολογίες Σχέδιο Δράσης και φαίνονται αποφασισμένοι να συνεχίσουν.*Ο Τιμ. Στραβοπόδης, κοινωνιολόγος και μέλος του δ.σ. του Πανελλαδικού Σωματείου Στελεχών Πρόληψης, μας είπε: «Πρέπει να υπάρξει διάλογος και ο υπουργός Υγείας να δεχθεί τις ιδιαιτερότητες της δουλειάς μας και την αποδοχή που μας προσφέρουν οι τοπικές κοινωνίες προκειμένου να βρεθεί βιώσιμη και θεσμική λύση. Ο γ.γ. Αρ. Καλογερόπουλος μας υποσχέθηκε ότι σε 15 ημέρες θα γίνει η πρώτη συνάντηση προκειμένου να συζητηθούν τα αιτήματά μας. Ο ΟΚΑΝΑ μας χρωστά 3 εκατ. ευρώ και είμαστε αποφασισμένοι να τα πάρουμε. Υπάρχουν εργαζόμενοι που παραμένουν απλήρωτοι μέχρι και 7 μήνες».
rpsoul@enet.gr
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 08/07/2007
και το άρθρο του Προέδρου του Δ.Σ. στην "Αυγή"
http://www.ygeianet.gr/keimeno.php?id=3130
29/06/2007
Η εξάρτηση δεν είναι το πρόβλημα είναι το σύμπτωμα(ΑΥΓΗ)
Του Αλέξανδρου ΣΤΑΘΑΚΙΟΥ
Αυτό είναι το «μότο» της Πρωτογενούς Πρόληψης της Εξάρτησης. Τι σημαίνει αυτό; Oι διάφορες τυπολογίες «επικίνδυνων» προς εξάρτηση προσωπικοτήτων, έχουν πολύ μικρή αξία. Στόχος είναι όλη η κοινότητα. Στόχοι είναι χώροι συμβίωσης, κοινωνικοποίησης και νοηματοδότησης της ζωής: Οικογένεια , Σχολείο, Εργασία, Γειτονιά κλπ. Για τα στελέχη πρόληψης η κατάχρηση ουσιών και η εξάρτηση (όπως και πολλές άλλες ψυχολογικές «διαταραχές») αντιμετωπίζονται ως σύμπτωμα πολλών επιβαρυντικών παραγόντων (ψυχολογικών, κοινωνικών & βιολογικών), μοναδικά αλληλοπλεκομένων για το κάθε πρόσωπο. Υπό αυτό το πρίσμα η πρωτογενής πρόληψης ουσιαστικά έχει 2 κύριους σκοπούς: Α. Την ανάδειξη των επιβαρυντικών παραγόντων και την επαρκή ευαισθητοποίηση (όχι απλά την ενημέρωση) όλης της τοπικής κοινότητας και ιδιαίτερα κάποιων κεντρικών «ομάδων στόχου» (π.χ. γονείς, εκπαιδευτικοί) Τέτοιοι παράγοντες είναι με μια ενδεικτική σταχυολόγηση ii. Η έλλειψη νοήματος για τη ζωή και αξιών που δημιουργούν κοινωνικούς δεσμούς iii. Η έλλειψη κοινωνικών και επικοινωνιακών δεξιοτήτων, που έχει σχέση με μια «εικονική πραγματικότητα» που βιώνουν οι νέοι από βρέφη iv. Η μειωμένη αντοχή στις «ματαιώσεις» v. Η αλλοτρίωση του ανθρώπου κι ο υποβιβασμός του στο ρόλο της μηχανής vi. Ο υπερκατανλωτισμός, που δημιουργεί «νεοάναγκες» και άρα ένα συνεχές στρες για απόκτηση αγαθών vii. Η ανεργία, που «στέκεται» στο υπόβαθρο και οξύνει κάθε προσωπική ή οικογενειακή δυσκολία viii. Τέλος ειδικά για την χώρα μας θα προσέθετα και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ιδιαίτερα στις Λυκειακές Τάξεις. Β. Ο πρώτος σκοπός δεν φτάνει Ο δεύτερος είναι η ενίσχυση όλων των προστατευτικών παραγόντων που μπορεί να ανιχνευθούν σε μια τοπική κοινωνία: (για παράδειγμα η ενίσχυση της λειτουργικότητας των οικογενειακών σχέσεων, η εισαγωγή δημιουργικών παιδευτικών διαδικασιών, η τόνωση της αλληλεγγύης στο εσωτερικό των κοινωνικών ομάδων κτλ) Είναι λοιπόν φανερό ότι η πρόληψη της εξάρτησης ταυτίζεται στην πραγματικότητα με μια πολιτισμική διαδικασία για την συνολική προαγωγή της σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας. Επιπλέον το έργο της αγγίζει και αυτό που λέγεται «έγκαιρη παρέμβαση». Αυτό αφορά την δυνατότητα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο που δυσφορεί ψυχικά και η χρήση ουσιών φαντάζει ως μια έκφραση αυτής της δυσφορίας του, ή ακόμα βρίσκεται σε ένα στάδιο πειραματισμού με τις ουσίες να «ακουστεί» από κάποιον ειδικό και να στηριχθεί ψυχο-κοινωνικά εντός του Κ.Π., αν αυτό μπορεί να γίνει, ή να παραπεμφθεί στην κατάλληλη δομή. Όλη αυτή τη προσπάθεια ανέλαβαν στην Ελλάδα να συντονίζουν τα Κέντρα Πρόληψης ως καινοτόμες κοινωφελείς υπηρεσίες. Καινοτόμες διότι δεν βασίζονταν σε πυραμιδικές ιεραρχίες, αλλά σε ομαδικές, συμμετοχικές και δημοκρατικές διαδικασίες από την διοίκηση μέχρι την λειτουργία του επιστημονικού προσωπικού. Είναι αλήθεια ότι, όπως κάθε καινοτομία, χρειάζονται τώρα μια παραπάνω αποσαφήνιση και θεσμοθέτηση του πλαισίου λειτουργίας τους. Τα Κ.Π. συστάθηκαν έτσι για να προωθηθεί με τον καλύτερο τρόπο η ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνιών, αυτός είναι ο στόχος που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά. Από την άλλη στις τοπικές κοινωνίες υπάρχει και ένα, ας το πούμε, «γραφειοκρατικό» κομμάτι. Ένα τέτοιο κομμάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις αποπειράται παρεμβάσεις ακόμα και στο καθαρά επιστημονικό έργο για την εξυπηρέτηση άλλων αναγκών. Επειδή ως όπλο τέτοιων πόλων χρησιμοποιείται η εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων στα Κ.Π., το σωματείο μας δέχεται και ευνοεί θεσμικές λύσεις, που χωρίς να χάνεται η πρωτοβουλία από την τοπική κοινότητα, αφαιρούν από το σώμα των αντιπροσώπων τον ρόλο του εργοδότη του προσωπικού. Έτσι η σχέση γίνεται πιο δυνατή. Γιατί οι δυνατές σχέσεις χτίζονται πάνω στην ελευθερία και όχι στην εξάρτηση. Στα Κ.Π. αξιοποιήθηκαν ως επιστημονικό προσωπικό ειδικοί της Ψυχικής Υγείας (γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί ), Κοινωνικοί Επιστήμονες, Παιδαγωγοί και πολλές άλλες ειδικότητες, δημιουργώντας την καινοτόμο επαγγελματική ιδιότητα του Στελέχους Πρόληψης συνθέτοντας δεδομένα από διάφορα γνωστικά αντικείμενά, «απεγκλωβίζοντας» χρήσιμες αρχές από διαφορετικά θεωρητικά μοντέλα. Όλη αυτή η διαδικασία οδήγησε στο να δοκιμαστεί ίσως για πρώτη φορά τόσο εκτεταμένα σε πρακτικό επίπεδο η διεπιστημονική προσέγγιση, που οι επιστημολόγοι των ημερών μας έντονα συζητούν και αναζητούν. Ποιος ο λόγος λοιπόν να μην υποστηριχθεί και αυτή η καινοτομία; Σ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια, μπορεί να υπάρξει μια ένσταση: Απέναντι σε ένα κοινωνικό υπερσύστημα που παράγει και αυξάνει γεωμετρικά την οξύτητα των επιβαρυντικών παραγόντων (π.χ. εργασιακή ανασφάλεια, «θραύση» και μη αντικατάσταση όλων των συλλογικών ταυτοτήτων), τι μπορεί να αντιπαραθέσει μια πολιτισμική διαδικασία στις τοπικές κοινωνίες; Δεν είμαστε μεγαλομανείς , αναγνωρίζουμε όρια στη δουλειά μας, γι’ αυτό μιλάμε για μείωση της ζήτησης και όχι εξάλειψη των αιτιών. Εξάλλου, η συστηματική προσπάθεια για προαγωγή της Υγείας, που μόλις ξεκίνησε στον τόπο μας, έχει μακρόχρονη στρατηγική και χτίζεται με «βαθμίδες» χρησιμοποιώντας τα όποια αποτελέσματα ως βάση για παραπάνω ανάπτυξη. Έτσι, η εμπειρία που κατακτήθηκε όλο αυτόν τον καιρό, μπορεί να «κεφαλαιοποιηθεί» σε παραπέρα δράσεις, πάντα όμως στο περιβάλλον της πρωτογενούς πρόληψης που συνεχίζει να είναι σημαντική. *
Ο Αλ. Σταθακιός είναι πρόεδρος σωματείου εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης του ΟΚΑΝΑ και της Αυτοδιοίκησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου