Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Άρθρο του Υπεύθυνου Παραρτήματος Αιγαίου του Σωματείου μας: "Μιζέρια, Φτώχεια και (νεοναζιστικός) Απόπατος"

maga.gr



Μιζέρια, φτώχεια και (νεοναζιστικός) απόπατος

Σπύρος Στογιάννης, κοινωνικός λειτουργός, Μ.Sc, στέλεχος πρόληψης


ΠΕΤΡΑΚΗΣ: Αν δεν υπήρχαν οι λατερνατζήδες, οι χελώνες θα ήταν τα πιο δυστυχισμένα ζώα της γης.
ΠΑΥΛΑΡΑΣ: Έλα ρε. Ακούμπα την εδώ, να ανασάνεις λίγο.

ΠΕΤΡΑΚΗΣ: Εγώ ξέρεις τι λέω; Εδώ που είναι και δροσιά, να σκάψουμε δύο λάκκους και να μπούμε μέσα να πεθάνουμε.
ΠΑΥΛΑΡΑΣ: Πετράκη σου ‘χω πει ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να απογοητεύεται.»
Κι εμείς, οι μη-καλλιτέχνες, πως θα την βολέψουμε βρε Παυλάρα; Μια γενιά τους νιώθω, μια γενιά κι ας περάσαν 65 χρόνια. Μετεμφυλιακό κράτος τότε, βία νοθεία, κοινωνικός και πολιτικός αποκλεισμός, φυλακίσεις, εξορία και μετανάστευση, ταγματασφαλίτες και ρουφιάνοι σε κάθε γωνιά.

Τώρα που τα σκέφτομαι, καταλαβαίνω γιατί του νιώθω δικούς μου ανθρώπους τους φτωχοδιάβολους αυτούς. Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Μετά-μετεμφυλιακό (sic) κράτος και σήμερα, η κακόγουστη αναβίωση της βίας και της δημοσιογραφικής (κι όχι μόνο) νοθείας, κοινωνικός αποκλεισμός, εξορία των (διαφορετικών) ιδεών, φτώχεια κι από ταγματασφαλίτες μπόλικους. Αναθάρρησαν κιόλας. Και γιατί όχι, αφού επάνδρωσαν το κράτος χρόνια τώρα ως αντάλλαγμα του «πατριωτισμού» τους, απέκτησαν και «ιδεολογικά»… ερείσματα στην κοινωνία.
Ποιες είναι εκείνες οι αλυσίδες με τις οποίες είμαστε δεμένοι/ες πισθάγκωνα; Γιατί κάπου λάθεψε ο Μαρξ όταν έλεγε πως οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Κι αφού εκλείπουν οι υλικές αλυσίδες, κάτι άλλο είναι από πίσω. Tώρα που ξοδεύτηκαν οι ψευδαισθήσεις μας και το ψωμί λιγοστεύει κι αυτό; Τις γνωρίζουν πολύ καλά τις διαδικασίες εκείνες που διαμορφώνουν συνειδήσεις, όσοι έχουν την εξουσία, παίζουν με τα ιδεολογήματα που μας φόρτωσαν χρόνια τώρα και τώρα μας έχουν σταμπαρισμένους σαν τα βόδια, μαρκαλεμένους και κάθονται και καγχάζουν.
Είναι ο νεοφιλελευθερισμός που τον κατάπιαμε σαν υπόθετο εύπεπτο στην αρχή για το «δικό μας» συμφέρον, για να περνάμε εμείς καλά, κι οι άλλοι στο διάολο, «για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί» όπως μας λέγανε, «κατανάλωνε για να υπάρχεις», ουρλιάζανε οι τιμητές των «μαζί -τα -φάγαμε», «βγάλε το σκασμό για το δικό σου μερτικό», ώσπου μεταλλαχθήκαμε. Αρχίσαμε να μοιάζουμε στο τέρας, να μυρίζουμε σαν και αυτό, να σκεφτόμαστε σαν κι αυτό… Πως το λέγανε στη σχολή; Tαύτιση με τον επιτιθέμενο, θαρρώ.
Και η ελπίδα, η φλόγα που πήγε; Σε όσες παρέες βρέθηκα κατά καιρούς, πάντα υπήρχε κάποιος που θα έλεγε: «Aν κάνουν και αυτό, αν κόψουν και το άλλο, αν πειράξουν κι αυτό το δικαίωμά μας, ΤΟΤΕ θα επαναστατήσουμε!». Κι όμως και αυτό το έκαναν, και το άλλο που φοβόσουν έπραξαν, και το τσαμπουκά τον έσπασαν, μαζί και κάποιες μύτες.
Κι όμως συνηθίζουν οι άνθρωποι σκέφτομαι θλιμμένος, μέχρι και τον απόπατο επανέφεραν στην πολιτική ζωή για να γελά τα βράδια ο θάνατος και να καθρεφτίζεται η ανθρώπινη μωρία. Κι αυτοί οι φίλοι λιγοστεύουν, κρατιούνται, δεν μιλούν, μας πήραν και την φωνή οι κουφάλες, που θα λεγε κι ο Χρόνης Μίσσιος.
Κι εμείς, απ την άλλη πλευρά του λόφου. Όλα κι όλα, αυτή η κατάσταση είχε κι ένα καλό. Ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Γιατί σκέψου λίγο μόνο, ποιες φωνές ουρλιάζουν υστερικά “όλοι μαζί μπορούμε;” O Σκάι, ο πρωθυπουργός και ο πολιτικός θίασός του, η κατεστημένη διανόηση, οι εγχώριες φιλάνθρωπες ελίτ και ο αρχιεπίσκοπος.
Απ’ το «Μύκονος τέλος», που βιώσαμε επώδυνα, ως το «Βάρκιζα τέλος» είναι μακρύς ο δρόμος.


Αναδημοσίευση από το: maga.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: