Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Χαιρετισμός του προέδρου του Σωματείου στη 10η πανελλήνια συνάντηση Φορέων Πρόληψης της εξάρτησης (15-18 Οκτώβρη 2015)


·   Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, μέλη της τοπικής κοινωνίας, φοιτητές και φοιτήτριες, αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

·        Ζούμε την εξέλιξη μιας καταστροφής. Κάθε μέρα που περνάει, βυθιζόμαστε μέσα της όλο και πιο πολύ, περιδινούμενοι σ’ ένα ανακάτεμα από θρύψαλα ψυχικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, χρονικά, χωρικά.  

·        Από την πλευρά που «μας αφορά άμεσα», η κρίση μάς θυμίζει πως έχουμε φτάσει στα όρια του κυρίαρχου ανθρωπολογικού (προ)τύπου: αποσπασματικότητα, εξατομίκευση, αποξένωση, οικονομισμός, παντοκρατορία της θετικιστικού τύπου λογικής, μοντέλα και υποδιαιρέσεις, εργαλεία και εξειδικεύσεις, βρίσκονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα που τα ίδια έχτισαν.

Jared Nickerson: "Lost in Transition"
  
·        Στεκόμαστε σε ένα σημείο καμπής, αντικρίζοντας ένα βαθύ κενό νοήματος. Από εδώ είτε θα προχωρήσουμε σε μια ανοιχτή επανασύνδεση των ανθρώπων σε κοινωνία, με το πέρασμα από τα Άτομα που ιδιωτεύουν στα Πρόσωπα που συμμετέχουν και σχετίζονται (δύσκολος δρόμος)˙ είτε το πέρασμα θα γίνει με όρους πισωδρόμησης, συγχώνευσης των αποδομούμενων Ατόμων σε Μάζα, ολότελα ποδηγετούμενη και με τον τρόπο αυτό «ασφαλή» απέναντι σε πραγματικούς και φανταστικούς κινδύνους (εύκολος δρόμος, δρόμος χωρίς προσπάθεια).

·        Για να το πούμε κι αλλιώς, με όρους της δουλειάς μας: Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να πορεύεται με υποκατάστατα (σχέσεων, συμμετοχής, δοσίματος, ζωής), συνυπάρχουν σήμερα η δυνατότητα απεξάρτησης και η δυνατότητα παλινδρόμησης˙ η δυνατότητα απελευθέρωσης από δεσμά που επιμένουν και η δυνατότητα ενός πισωγυρίσματος στην πλήρη ανελευθερία και υποταγή.

·    Η διελκυστίνδα παίζεται ακόμα. Το ζήτημα είναι: αν, πώς και σε ποια κατεύθυνση θα συμβάλλουμε οι εργαζόμενοι/ες της πρόληψης – και ειδικότερα των Κέντρων Πρόληψης. Νομίζω πως χρειάζεται να ξεκινήσουμε από εδώ.

·     Ο τίτλος της συνάντησης, που ξεκινά απόψε, είναι: «Η ζωή μας αύριο». Αποτυπώνει ένα σύνολο προσωπικών εμπειριών στο σημείο που συγκλίνουν σε μια κοινή αγωνία. Πιάνει ένα «ζουμί».

·    Το σίγουρο για τη ζωή μας αύριο είναι, ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολη από τη ζωή μας σήμερα. Θα υπάρξουμε μέσα σε καταστάσεις πολύ πιο σύνθετες, πολύ πιο σκληρές, σε περιβάλλοντα αποσταθεροποίησης τοπικά, εγχώρια, περιφερειακά και διεθνή – στο σημείο της έκλειψης της νεωτερικότητας όπως τη γνωρίσαμε: λίγο δημοκρατική, λίγο πολιτισμένη, όλα τα «λίγα» που σήμερα καταπέφτουν σαν μάσκες. Μιλάμε για ένα σημείο πολύ μεγάλων τριγμών και εντάσεων, ένα σημείο αντιπαραθέσεων και αγώνων γύρω απ’ την κατεύθυνση του επόμενου βήματος, που έχει ήδη ανοίξει.

·        Για τον αγώνα: Η έννοια του αγώνα είναι κακοποιημένη, τόσο από τους οπαδούς μιας δήθεν «κανονικότητας» σ’ έναν κόσμο που τραντάζεται συθέμελα όσο και απ’ τους δήθεν «ειδικούς του αγώνα». Στα μέρη μου, υπάρχει μια άλλη σημασία, καθημερινή. Και έμαθα σήμερα ότι υπάρχει, βέβαια, και στα μέρη σας: τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου από τον στρατό, Γιαννιώτη, για να του πω ότι έφτασα και να βρεθούμε, να τα πούμε. Όταν τον ρώτησα «Τι κάνεις;», μου απάντησε «Στον αγώνα». Αυτός ο αγώνας έχει τα πόδια στη γη, όπου η πλειοψηφία της κοινωνίας μοχθεί˙ και κρατάει το κεφάλι όρθιο, κατά τον ουρανό, εκεί όπου τα βλέμματα αξίζει να στυλώνονται. Αυτός ο αγώνας είναι ο αγώνας των πολλών για ζωή μ’ αξιοπρέπεια.

·    Συμμετέχοντας σ’ αυτόν τον καθημερινό αγώνα, αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία εντοπίζοντας και βοηθώντας στην αντιμετώπιση κάθε εξάρτησης που την καθηλώνει, καλούμαστε να δούμε καλά τι κρατάμε και τι αφήνουμε, απ’ αυτά που η πορεία των χρόνων συσσώρευσε. Μιλάμε για εμπειρίες, γνώσεις, αντιλήψεις, δικούς μας δεσμούς εξάρτησης. Κι αν απ’ αυτά δεν αποφασίσουμε ν’ αφήσουμε όσα χρειάζεται ν’ αφεθούν, τότε δεν ελευθερώνουμε χώρο για καινούρια πράγματα – για μια συμβολή μας σ’ έναν πλατύτερο, δημιουργικό τόπο συνάντησης και αναζήτησης νοήματος για εμάς τους ίδιους και για τους συνανθρώπους μας, σήμερα και αύριο.  

·    Δηλαδή, αυτό που τα εγχειρίδια ονομάζουν «διαρκή αξιολόγηση και επαναξιολόγηση», χρειάζεται να το κάνουμε πρώτα μέσα μας και αναμεταξύ μας – γυρεύοντας τη διέξοδο στην ανατρεπτική ουσία της πρόληψης μέσα στην κοινωνία και όχι στους τεχνοκρατικούς τύπους, που αναπαράγουν τα ισχύοντα «τεκμηριώνοντάς» τα...

Jared Nickerson: "Cut and Paste"

·        Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να απευθυνθώ τώρα κυρίως σ’ εσάς:

·        Έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε ό,τι δεν μας αφήνει. Και εδώ συμπεριλαμβάνονται πολλά «κρατήματα», καθώς η ζωή είναι πολύπλευρη. Συμπεριλαμβάνονται και τα θεσμικά δεσμά, που περισφίγγουν τη δουλειά μας δρώντας αντιπαραθετικά, εξουδετερωτικά απέναντί της, διαστρεβλώνοντας το πολύπλευρο σε χαοτικό. 

·       Δεν θα είναι εύκολος δρόμος. Χωρίς να τον πορευτούμε, όμως, δεν βλέπω πώς θα υπάρξει δυνατότητα για ένα «αύριο» προσφοράς των Κέντρων Πρόληψης στην υπαρκτή κοινωνία, σύνδεσης με τα δικά της κρίσιμα διλήμματα, με τις δικές της δυσκολίες και τους δικούς της καθημερινούς αγώνες για το ξεπέρασμά τους.

·      Εύχομαι η συνάντηση, που ξεκινά, να μας βοηθήσει όλες κι όλους να ξεδιαλύνουμε σιγά-σιγά από πού ερχόμαστε, πού πραγματικά βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Να μας οπλίσει με τόλμη και αλληλεγγύη, μπρος στις κρίσιμες αποφάσεις που έχουμε να πάρουμε, στην πολύ γοργή πια πορεία απ’ το εκάστοτε «σήμερα» ως το εκάστοτε «αύριο» – το δικό μας και της κοινωνίας.

·        Γι’ αυτό το εκάστοτε «αύριο», ξέροντας πόσο δύσκολη υπόθεση είναι, είμαι αισιόδοξος. Για να το πούμε με μια εικόνα: Το τραγούδι των παιδιών αναπόφευκτα θα αντηχήσει ξανά, αυθόρμητο, χαρμόσυνο και ενοχλητικό.


Νίκος Λάιος, πρόεδρος Δ.Σ. του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης


Δεν υπάρχουν σχόλια: