Σχόλιο της εφημερίδας "Ριζοσπάστης" για τις Πολιτικές Πρόληψης και τα Κέντρα Πρόληψης

.
.
Παρασκευή 22 Απρίλη 2011
.

Επικίνδυνη πολιτική για τα ναρκωτικά

.
Στο πλαίσιο της όποιας πολιτικής ενάντια στα ναρκωτικά, η έννοια της πρόληψης θα έπρεπε να είναι πρωταρχική και κυρίαρχη. Αυτό όμως δε συμβαίνει στην πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουμε γνωρίσει όλα τα τελευταία χρόνια, όσο το πρόβλημα των ναρκωτικών απλώνεται, χτυπά όλο και περισσότερες οικογένειες, όλο και μικρότερες ηλικίες νέων.

.
Το καθεστώς με το οποίο προσπαθούν να λειτουργήσουν μέχρι τώρα τα υπάρχοντα 71 Κέντρα Πρόληψης είναι μια πλευρά της αδύναμης και προβληματικής κρατικής παρέμβασης για την πρόληψη. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Αντί να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία των Κέντρων, αντί να πολλαπλασιαστούν και να συντονιστούν εντασσόμενα σε έναν πανελλαδικό δημόσιο φορέα με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος και επαρκές επιστημονικό δυναμικό που θα παρέχει αποκλειστικά δωρεάν υπηρεσίες πρόληψης, απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης ...θεσμοθετείται η αβεβαιότητα του μέλλοντός τους. Με άρθρο σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που βρίσκεται στη Βουλή, τα Κέντρα Πρόληψης αποκτούν ένα καθεστώς σαν ΜΚΟ ενταγμένες στον ΟΚΑΝΑ και σπρώχνονται να λειτουργήσουν ανταποδοτικά ή να ζητιανεύουν χρηματοδοτήσεις και στήριξη από δήμους και περιφέρειες, που επίσης παρέχουν υπηρεσίες ανταποδοτικά. Και η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν είναι επικερδής. Από την αποσπασματικότητα θα περάσουμε στο στραγγαλισμό της πρόληψης. Και στραγγαλισμός της πρόληψης σημαίνει προώθηση της εξάρτησης.

.
Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, της κυβερνητικής πολιτικής δηλαδή που στραγγαλίζει την πρόληψη, είναι η πολιτική που αντί για απεξάρτηση προωθεί τη συντήρηση της χρήσης, τις νόμιμες δόσεις υποκατάστατων και τη διαιώνιση του προβλήματος. Η λογική που τη διέπει κινείται, όπως είχε πει ο πρωθυπουργός, στη σχέση κόστους - οφέλους. Υπονοείται δηλαδή ότι η απεξάρτηση, το κέρδισμα μιας ζωής, είναι ακριβότερη υπόθεση από τη συντήρηση του χρήστη με υποκατάστατα, από το δρόμο που οδηγεί στο θάνατο.

.
Η πολιτική που από τη μια χτυπάει την πρόληψη και από την άλλη παρέχει απλόχερα υποκατάστατα δεν είναι πολιτική κατά των ναρκωτικών, αλλά υπέρ τους. Γι' αυτό και «πάει πακέτο», καλλιεργεί αντικειμενικά στάσεις ανοχής απέναντι στο πρόβλημα, στάσεις μοιρολατρίας ότι τάχα «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό», ότι «δεν λύνεται», «δεν αντιμετωπίζεται», «πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει». Ομως δεν είναι έτσι. Το πρόβλημα της τοξικομανίας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του καπιταλισμού, είναι μια έκφραση της ακραίας αλλοτρίωσης που παράγεται και αναπαράγεται σε αυτό το σύστημα. Και θα τσακιστεί μαζί με τον καπιταλισμό και τα κατάλοιπά του. Σ' αυτόν ακριβώς το δρόμο, στην πάλη για μια άλλη κοινωνία, για το τσάκισμα του σημερινού σάπιου συστήματος μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις ακόμα και σήμερα, στο βαθμό που θα δυναμώνει το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, στο βαθμό που θα απεγκλωβίζει μάζες από την κυρίαρχη πολιτική σ' έναν καθάριο κι αγωνιστικό τρόπο ζωής. Και η πάλη στο μέτωπο ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά μπορεί και πρέπει να δυναμώνει και για την πρόληψη και για την απεξάρτηση και την ένταξη, τώρα, σ' αυτές τις συνθήκες, σε σύνδεση με την πάλη για την οριστική εξάλειψη των αιτιών που δημιουργούν και αναπαράγουν το φαινόμενο.
.

Αναδημοσίευση από το:
http://www2.rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=22/4/2011&id=13527&columnId=402
.