maga.gr
Δεν έχω ισοδύναμο, καρδιά μου!
Σπύρος Στογιάννης, κοινωνικός λειτουργός, Μ.Sc, στέλεχος πρόληψης
Θυμάστε μια παλιά διαφήμιση εταιρίας καφέ, όπου μια όμορφη γυναίκα χτυπά την πόρτα, της ανοίγει ένας άντρας και του ζητά να μετακινήσει το αυτοκίνητό του γιατί εμποδίζει; Eκείνος της αρχίζει την πάρλα στα ιταλικά και όταν τελικά την κερνά καφέ, εκείνη τον ρωτά: «Kαι, τελικά, πότε θα πάρετε το αυτοκίνητο;» Tότε πια, εκείνος με σπαστά ελληνικά της απαντά: «Δεν έχω αυτοκίνητο καρντιά μου!».
Ήταν η εποχή που ο ζάμπλουτος Μπερλουσκόνι ήταν ακόμα μια φιγούρα συμπαθής και οικεία στον «μέσο» ιταλό, επίδοξος πρωθυπουργός, γυναικάς, καταφερτζής και πλούσιος, όχι συναλλασσόμενος με τη μαφία, κρετίνος βαρόνος και επιβήτορας ανηλίκων.
«Εν πάση περιπτώσει πίσω στα δικά μας», που λέει και το τραγούδι. Τις προάλλες ακούσαμε το τρολλ που έβαλαν κάποιοι να καμώνεται -εις βάρος μας- τον υπουργό υγείας, να λέει πως, αν θέλουμε να μην πληρώνουμε στα νοσοκομεία εισιτήριο 25 ευρώ, να του βρούμε ισοδύναμα!
Ανοίγεται εδώ μια μεγάλη κουβέντα που πλημμυρίζει με χολή το στόμα των «νεοφιλελέ», πάντα για τους άλλους, βέβαια: Ποια ζωή αξίζει να ζει, ποια σώματα είναι αξιοβίωτα; Γιατί κατά τ’ άλλα, μια χαρά είναι οι ίδιοι γαντζωμένοι και απομυζούν το κράτος, με πλείστες όσες «ειδικότητες»: Eργολάβοι, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες.
Εκείνοι όμως επιμένουν: «Δεν μπορείτε όλοι να υπάρχετε πάνω στο πλοίο, θα μείνουν μόνο όσοι μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, κι ο θάνατος, η εξαθλίωση, ο εξευτελισμός της ύπαρξης είναι μέσα στο παιχνίδι», δηλώνουν με κυνισμό.
Ρώσικη ρουλέτα λοιπόν, η Ζωή. Μόνο που απ’ τη μια μεριά κάποιοι κρατάνε τη σκανδάλη κι οι άλλοι είναι στριμωγμένοι με το πιστόλι στο κρόταφο. Όλα κι όλα, η επιλογή έχει γίνει. Ποιοι είμαστε εμείς που θα διασαλεύσουμε την τάξη του κόσμου; Ψηφίσαμε, δώσαμε άφεση αμαρτιών. Και να πεις πως δεν ξέραμε; Από καιρό ακούγαμε, βλέπαμε, μυρίζαμε, νιώθαμε όσα θα ακολουθούσαν.
Όμως μας έπεισαν. Από καιρό μας τόνιζαν σε κάθε ευκαιρία πως κάποιοι ζουν εις βάρους των άλλων: O κανιβαλισμός ξεκινά πάντα απ τους Άλλους, τους Διαφορετικούς, το τελευταίο τροχό, εκείνον που δεν έχει φωνή. Έπειτα ήταν οι συντεχνίες, ακολούθησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι εξαρτημένοι/ες, οι πόρνες.
Η άλλη λειτουργία της ατάκας «βρες μου ισοδύναμα», είναι εκείνη που -σιωπηρά- υπονοεί και καθοδηγεί την συζήτηση στο κλισέ: «δεν υπάρχουν εναλλακτικές». «Ο δρόμος είναι ένας, αυτός που χαράζουμε εμείς», μας φωνάζουν. There is No Alternative, το έπλασαν και σε αρκτικόλεξο μπας και το ξεχάσουμε: TINA.
Τι έπαρση Θεέ μου, πόση τυφλότητα απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στην ανθρώπινη δύναμη, στην κίνηση της πάλης των τάξεων. Οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες έπεσαν με κρότο την στιγμή ακριβώς που ένιωθαν παντοδύναμες, μεθυσμένες απ την έπαρσή τους.
Κι ας εξηγήσουμε επιτέλους στα νεοφιλελεύθερα «υποκείμενα» πως ισοδύναμο μπορεί να έχεις στα κλάσματα, στα επιτόκια των τραπεζών, στη Φυσική, αλλά η ανθρώπινη Zωή δεν έχει ισοδύναμο. Ούτε η Aξιοπρέπεια.
Αναδημοσίευση από το maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου